Antropologieprofessor Tamta Khalvashi maakte de laatste film van haar overleden vader Zaza af, waarin ze de levens volgen van een aantal flatbewoners in een Georgische kustplaats. De losjes met elkaar verweven personages hebben allemaal zo hun probleem. Zo bakkeleit een ouder echtpaar wat in de rondte, probeert een tienerjongen wanhopig een volwassen vrouw voor zich te winnen en speelt het dubieuze verleden van een teruggekeerde crimineel de rest van de familie parten.
De verliefde jongen maakt voor zijn onmogelijke liefde handig gebruik van de vele trappen en gangen, die vaker terugkomen als plek van afzondering. Buiten speelt een vrijuit jammende gitarist tot ergernis van sommigen. Zijn uitgerekte riffs verbinden de verhalen en geven de opstuwende spanning een zomerse rust. Zo voltrekt zich in Drawing Lots een karakterstudie van een gemeenschap, waarin ieder in hun individualiteit voor een verstikkende sfeer zorgt.
Elke inwoner krijgt precies genoeg zendtijd van de Khalvashi's om medeleven op te wekken. Een secure cameravoering begeleidt de soms wat hardvochtige omgang tussen de personages, waarbij de acteurs handelen in strak zwart-wit. Vaak is hun intonatie feitelijk, ook al kijkt de een nors en doet de ander juist wat melodramatisch. De beelden blijven observerend van aard, waarin de groep ondanks een samenkomst hier en daar toch gescheiden blijft, zelfs als de tienerjongen met een theatrale uiting van wanhoop de aandacht opeist.
De dramatiek voelt daardoor mondain. Zelden maakt Drawing Lots de kijker echt deelgenoot van het leven in de gemeenschap. Een motorrijder doet zijn intrede om zijn liefje op te halen bij haar luid klagende moeder en zorgt voor het innemendste moment. Wanneer een menigte samendromt rond de motorfiets, laat de subtiele sociale druk de moeder overstag gaan. Zodra ze de eerder geweigerde bloemen toch accepteert, leeft deze plaats voor even op en komt de wirwar aan rode draden kort samen.
In overeenstemming met de titel verschilt ieders lot erg nadrukkelijk. Elke inwoner krijgt een voor de hand liggend thema toebedeeld om tot een caleidoscopisch totaalplaatje te komen. De Khalvasi's gaan dermate efficiënt om met elke verhaallijn dat de film uiteindelijk te observerend blijft. Drawing Lots komt in de verfijnde beelden erg ingestudeerd over, waardoor de regie de woongemeenschap niet een vitale impuls geeft. De inwoners blijven te veel verschillen van elkaar, alsof ze lukraak in de woningen zijn geplaatst. Als mozaïekfilm die een hele woongemeenschap terloops lijkt te willen volgen, voelt Drawing Lots te georkestreerd aan.
