Regie: Mahmoud Kamel | Scenario: Ahmad El Mallawany | Cast: Elham Ali (Rawan), Khalid El-Saqer (Ammar), Reem Abd El Kader (Reem), e.a. | Speelduur: 83 minuten | Jaar: 2023

The Prisoner is naar eigen zeggen een horrorfilm, maar eng of bloederig wordt het nooit. Door alle vage gebeurtenissen lijkt het eerder een mysterie of fantasy. Het enige interessante element is het verdriet dat de familie te verwerken krijgt: het verlies van hun kind. Helaas komt dit gevoelige deel van het verhaal niet tot zijn recht.

Na het verlies van hun zoontje verhuizen Rawan en Ammar met hun dochtertje Reem tijdelijk naar een ander huis, op aanraden van hun psycholoog. Het klinkt vreemd dat de psycholoog vermijdingsgedrag aanbeveelt, omdat het zo veel moeilijker wordt om weer terug te keren naar het oude leven. Als de psycholoog ook aanraadt om Reem het speelgoed van haar broer af te pakken, gaat het kwakzalver-alarm definitief af. Alles om de herinnering aan het overleden kind te ontlopen. En wat zien we gebeuren in de film? Juist: Het helpt geen ene meter.

Hoewel het een rode draad door het verhaal vormt, komt de familietragedie als thema niet goed naar voren. In het begin van de film zien we vooral veel nat gehuilde wangen en lange, starende blikken. Hier is wel erg veel van, en het begint al snel te irriteren. Er is meer zogenaamd betekenisvol gestaar dan dialogen, en dat wordt saai. Het helpt niet om spanning op te bouwen, hoewel het misschien juist zo bedoeld is.

Hoe het zoontje overleden is, wordt nog niet onthuld. Rawan geeft Ammar er in ieder geval de schuld van. Dit onuitgesproken verwijt moet boeiend zijn, maar de spanning komt moeilijk van de grond. De langgerekte blikken en het gebrek aan bloederige actie maken dat de film niet als echte horror kan worden aangemerkt.

De onophoudelijke drone-shots van de buitenkant van de protserige villa waar het gezin verblijft, die het verhaal steeds onderbreken, helpen ook niet . Alsof we terug zijn na de reclame en eraan herinnerd moeten worden waar iedereen zich momenteel bevindt. En dat terwijl de gehele film zich op dezelfde locatie afspeelt.

Het schuddende camerawerk verpest nog meer van de spanning. Het is zo amateuristisch uitgevoerd dat het soms lijkt of de cameraman nog aan het zoeken is naar de juiste hoek. De vraag is dan ook waarom er voor deze techniek is gekozen, terwijl de grote, eenzame villa en de vele scenes zonder dialoog duidelijk meer baat hadden gehad bij een stilstaande camera om de intensiteit te vergroten.

En wat er dan wel aan horror in zit is slecht uitgevoerd en clichématig. Duistere figuren in de nacht, een enge pop die op een onverwachte plek opduikt, spiegels die niet spiegelen maar een andere werkelijkheid tonen. Het blijft gissen naar de symboliek of bedoeling daarachter, het lijkt lukraak gekozen en heeft niets met elkaar of met de hoofdzaak te maken.

De titel van de film verwijst naar een schilderij. Een portret van een man die toevallig erg op Al Pacino lijkt - niet dat dit onderdeel van de film is, maar het verklaart wellicht waarom Rawan onmiddellijk geobsedeerd is door het schilderij, terwijl manlief Ammar nuchter blijft. Dat vrouwen graag naar Al Pacino staren is een welbekend fenomeen.

Als Rawan doorslaat van het staren naar het klaarblijkelijk bezeten schilderij, doet ze iets dat heel verfrissend is: ze vraagt om een dokter. In plaats van het vaak gebruikte standaard zinnetje "Ik ben niet gek, ik weet wat ik zag!" dat filmpersonages roepen na het zien van spoken, monsters, aliens, potentiële seriemoordenaars en wat nog meer. Als Ammar zegt dat hij eerst zijn werk wil afmaken, ontstaat er eindelijk een interessant conflict.

Dan wordt de film halverwege eindelijk spannend, maar het mocht niet baten. De onthulling over het mysterieuze schilderij wordt razendsnel afgewerkt, zonder opbouw of werkelijke zoektocht, en binnen een paar minuten is alles al bekend. De onthulling over de dood van het zoontje van Rawan en Ammar is daarentegen weer incompleet en niet overtuigend. Opnieuw had het familiedrama veel meer aandacht verdiend. Daar volgt nog één interessante ontwikkeling op, die mooi uitdrukt hoe die de dood van hun kind een wig tussen Rawan en Ammar dreef. Jammer dat de makers hier niet op voortborduren.

Als het emotionele aspect van The Prisoner meer aandacht had gekregen was het een betere film geweest, boeiender en diepgaander. De losse horror elementen die nergens op slaan en ook aan het einde van de film geen verklaring krijgen, lijken nergens wat mee te maken hebben. Evenals de techniek van de film en uiteindelijk zelfs het thema. Het einde is dan ook simplistisch en nietszeggend, na slechts drieëntachtig minuten. Net zoals de vele scènes waarin de hoofdrolspelers intens in het niets staren, duidelijk vooral gecast om hun mooie ogen.

The Prisoner is te zien bij Prime Video.