Een decennium geleden haalde een bootreis door acht vrijbuiters even het nieuws, toen drie van hen spoorloos verdwenen. Het mysterie rondom hun verdwijning is nooit opgehelderd. Doel van deze vriendengroep was met hun gammele zeil- annex motorboot Warnow af te reizen naar het noorden van Noorwegen om daar het noorderlicht te aanschouwen. Of een van hen dat ooit heeft gezien is onbekend.
In 2012, nog voor de Warnow uit Nederlandse wateren vertrok, leverde documentairemaker Wim van der Aar met De Van Waveren Tapes een bijzondere film af. Op het Waterlooplein vond hij geluidsbanden uit de jaren zeventig waarop gesprekken stonden van een zonderlinge figuur met officiële instanties. Het zorgde voor een onconventionele reconstructie van een excentrieke persoonlijkheid. Van der Aar bleek een meester in het ontrafelen van een karakter.
In feite probeert hij dit opnieuw in Warnow: Reis naar het Noorderlicht, met als grootste verschil dat hij ditmaal geen geluidsopnames maar filmopnames tot zijn beschikking had. De acht reizigers filmden namelijk hun avonturen, maar deden dat vooral voor zichzelf. Daarin schuilt gelijk het grootste gevaar voor Van der Aars documentaire: de opnames zijn uiterst selectief en schetsen eenmaal geordend een eenzijdig en rommelig beeld van de vriendengroep. Het duurt lang voor er enige connectie met het achttal ontstaat, laat staan dat je ze uit elkaar kan houden.
Goed, dan houden we het op de groepsdynamiek. Maar ook hier viert de chaos hoogtij. Erg sympathiek komen de acht vrienden namelijk niet over, eerder zelfingenomen. Wat hen drijft om de tocht te ondernemen, behalve het opdoen van nieuwe ervaringen, blijft in nevelen gehuld. Daarvoor zorgen de privébeelden te veel voor buitensluiting van de kijker. Van der Aar zet zijn publiek op enorme afstand, ook al denkt hij zelf goud in handen te hebben.
Uiteindelijk maken enkel de gefilmde omstandigheden deze documentaire nog enigszins interessant. Voor de kust van Groot-Brittannië ligt niet alleen een mogelijke (scheeps)ramp op de loer, maar verschijnen ook de eerste barsten in de vriendschappen van de eens zo gelijkgestemden. De inspanningen van de groep om met niet al te geweldige muzikale talenten diverse kleine poppodia te bestijgen lopen daar als een rode draad doorheen.
Ook op muzikaal vlak zijn de acht vrienden vooral met zichzelf bezig. Voorop staat dat zij een leuke tijd hebben; het aanwezige publiek moet de matige rocknummers maar voor lief nemen. Het blijkt passend voor een filmdocument dat in grote mate in zichzelf is gekeerd, ondanks de extraverte houding die de geportretteerden lijkt voor te staan.
Zonder te veel te verklappen: over de gebeurtenissen nadat de groep in twee kampen uiteengaat komen we niets meer te weten dan al bekend was. Van der Aar is er niet in geslaagd om nieuwe inzichten naar voren te brengen, laat staan om de acht vrijgevochten geesten die het avontuur aangingen echt een gezicht te geven. Dit maakt de reis van de Warnow des te nuttelozer.
