Vanaf eind jaren zestig tot en met de jaren tachtig heeft het horrorgenre een rappe transformatie ondergaan. Regisseurs begonnen te experimenteren met andere, complexere monsters die minder duidelijk aanwezig waren. Films zoals Rosemary's Baby, The Exorcist en The Shining staan hier bekend om. Een film die vaak vergeten wordt, maar niet minder belangrijk was, is The Wicker Man uit 1973.
Veel mensen zullen bekend zijn met de remake met Nicolas Cage, die als onbedoelde komedie een cultstatus heeft verworven. Het origineel hoort eerder thuis in het rijtje van 'engste films aller tijden'. De film over een diepgelovige christelijke politieagent die het eiland Summerisle bezoekt om een vermist meisje te zoeken, is in staat je ongemakkelijk te laten voelen op een veel dieper niveau dan een simpel schrikmoment.
In het begin is de horror heel subtiel, zelfs bijna afwezig. Je ziet vooral schilderachtige natuur met prachtig zonlicht en vriendelijke, gastvrije bewoners. Sergeant Howie komt in vergelijking met de eilandbewoners zelfs bot en onvriendelijk over. In de ietwat overdreven vriendelijkheid van de bewoners van Summerisle zit een subtiele maar sterk vijandige ondertoon die al snel onder je huid gaat zitten.
Het gevoel dat de eilandbewoners iets verbergen wanneer ze zeggen dat ze nooit hebben gehoord van het vermiste meisje is maar al te duidelijk. Het creëert een gespannen sfeer. De levensstijl van de bewoners van Summerisle staat bovendien haaks op de christelijke moraal van sergeant Howie, wiens frustratie en angst fantastisch worden weerspiegeld in Edward Woodards acteerwerk.
Ook zonder het horror-aspect blijven een boeiend mysterie en drama over. Het hoge tempo, de unieke muziek en het prachtige camerawerk maken deze film het al waard om te kijken. The Wicker Man verwerft daarmee de zeldzame status van een horrorfilm die ook geschikt is voor wie geen liefhebber is van het genre.
De horror in The Wicker Man is niet gebaseerd op bloed of harde geluiden maar op een vijandige omgeving die niet de normen en waarden van de hoofdpersoon (en mogelijk het publiek) deelt. Hierdoor ontstaat een interessante ambiguïteit waarin onduidelijk is in hoeverre de aanhangers van de heidense eilandcultus daadwerkelijk de slechteriken zijn. Dit maakt The Wicker Man tot een unieke ervaring die niet aan kracht heeft ingeboet.
