In Letzter Abend vormt een leeg appartement in Hannover het toneel voor spelers aan het einde van hun Latijn. Een jong stel hoopt tijdens de begintijd van de COVID-19-pandemie een herstart te maken door naar Berlijn te verhuizen. De ambitieuze arts Lisa kijkt uit naar haar nieuwe baan, terwijl muzikant Clemens vooral met zichzelf tobt. Ze organiseren een afscheidsfeestje ondanks de beschermende maatregelen. Maar vanaf de eerste afzegging tot de lukraak uitgenodigde vreemde backpackster, loopt de avond niet zoals verwacht.
De opzet van tegengestelde personages in een afgesloten plek voelt klassiek aan. Regisseur Lukas Nathrath schept in zijn langspeeldebuut letterlijk ruimte voor de acteurs om zichzelf uit te drukken, met alle spullen opgestapeld in de verhuisdozen. Alle aanvaringen komen geïmproviseerd over. In combinatie met de wiebelende handcamera voelt Letzter Abend zo intiem als een mumblecorefilm van Joe Swanberg (Hannah Takes the Stairs), met het verschil dat de acteurs hypernerveus rondbanjeren in plaats van informeel met elkaar babbelen. In Nathraths microkosmos van het lege huis cirkelt iedereen om elkaar heen.
De acteurs leveren het verwachte vuurwerk, hun uitdrukkingen zo uitvergroot als in het theater. Sebastian Jakob Doppelbauer (tevens coscenarist) draagt als Clemens juist ingetogen de film. Clemens' muziek vormt een klein leidmotief in de film, wat enerverend culmineert wanneer een bonte groep meebrult als hij weifelend zijn Hannoverse hitje speelt op de gitaar. Waar Doppelbauer stilletjes zijn frustraties overbrengt, doet de rest dat expressief. Pauline Werner als Lisa twijfelt overduidelijk tussen haar falende relatie en een collega in de friendzone. Ze schippert daarbij tussen een vermoeide intonatie en daadkrachtige poses.
Dankzij de scherpe tegenstellingen tussen personages blijft de spanning aan de eettafel altijd om te snijden. Daarin vindt de film verrassende wendingen, zoals de wegens het uitlenen van een kopje meel verplicht uitgenodigde buurvrouw, die troost biedt. Iedereens kleine eigenaardigheden komen theatraal naar boven. Daarom voelen de verschillende situaties soms te karikaturaal aan, wat uitdieping van de sterk psychologische conflicten in de weg staat. Dat gebeurt bijvoorbeeld ook bij Clemens' vriend, die als acteur werkt. Luidkeels zoekt hij de controverse in de eetkamer, maar in de badkamer stort hij melodramatisch in.
Eerder vond iedereen het interessant hoe hij in een optreden opschudding veroorzaakte, door de beschermende maatregelen met voeten te treden. Het egocentrisme in die maling aan volksgezondheid sijpelt door in alle interacties. Iedereen handelt zelfzuchtig en instabiel. En omdat werkelijk iedereen zo vermoeid overkomt krijgt die gefrustreerde houding als vanzelf een maatschappelijke dimensie. Ondanks de aangedikte opzet en het opgeklopte acteerwerk komt Letzter Abend over als een passende film, nu de samenleving onverschillig tegenover ziektepreventie staat en daarmee het algemeen belang.
