Regie: Anne de Clerq | Scenario: Anne de Clerq | Speelduur: 70 minuten | Jaar: 2023

Als bekende, publieke persoon kan je je vandaag de dag eigenlijk geen enkele misstap meer permitteren. De cancelcultuur is zo onverbiddelijk dat je, zelfs wanneer je diep door het stof gaat, je nog maar weinig vergeven wordt. Het is vaak over en uit als je een schandaal aan je broek hebt hangen, laat staan wanneer je beschuldigd wordt van een strafbaar feit. Een veroordeling gebeurt niet meer door een rechter, maar door de publieke opinie.

Tussen de vele binnenlandse en buitenlandse sterren die de afgelopen jaren van hun voetstuk zijn gevallen, zijn er een aantal waarvan het zonde is dat ze een foute keuze maken en tot het eind der dagen met de gevolgen zitten. Acteur en rapper Bilal Wahib is een aansprekend voorbeeld. De jonge artiest had alles mee, werkte zich in korte tijd op tot een geliefde BN'er met een kwajongensinborst en immense gunfactor. Tot die ene grote fout.

Want dat Wahib een uit de hand gelopen grap wilde uithalen toen hij een minderjarige volger tijdens een livestream vroeg om zijn 'piemel te laten zien' moge wel duidelijk zijn. Wahib had ermee bedoeld dat een geslachtsdeel nou eenmaal geen ogen heeft en dus geen visuele capaciteiten heeft. Maar wat Wahib onderschatte, is dat een puber natuurlijk Wahibs woorden letterlijk zou opvatten en vervolgens zijn broek liet zakken.

Wahib kwam in een ware hel terecht en er zullen nog maar weinig mensen zijn die twijfelen aan zijn ware intenties. Maar waar het pas echt misging is de manier waarop de acteur de consequenties aanvaardde. In een televisie-interview getuigde hij van weinig introspectie. Hij baalde vooral van de gevolgen, namelijk het door alles en iedereen uitgekotst worden. Het leidde tot een treffen met het slachtoffer, maar over de inhoud van de afspraken die de twee partijen maakten mogen geen mededelingen worden gedaan.

En dan is er nu de onvermijdelijke documentaire over de affaire, waarin in amper zeventig minuten Wahib probeert een doorstart van zijn carrière te maken. Net als bij het interview dat fout uitpakte is ook dit filmdocument van Anne de Clerq niet alleen een fractie te vroeg, maar zijn de intenties van Wahib om hieraan mee te werken op zijn zachtst gezegd uiterst dubieus. Wahib geeft te kennen geen voorbeeldfunctie te willen bekleden, maar vergeet hierbij dat hij dit niet voor het zeggen heeft.

Een voorbeeldfunctie krijg je toebedeeld, al is het tegen wil en dank. BILAL WAHIB: Altijd, Altijd spelt de naam van de acteur met hoofdletters en dat is ook precies waar de schoen wringt. Het draait om de acteur, niet om wat hij geeft gedaan en hoe het cancelmechanisme werkt. Met een kunstmatige setting, waarin de acteur zijn appartement op de vloer heeft getekend, met gesprekken met betrokkenen en door Wahib te volgen is de grote rehabilitatie-actie begonnen. Maar 'Hersteloperatie Wahib' voelt misplaatst.

Natuurlijk verdient iedereen een tweede kans, Wahib zeker, maar waarom hij denkt een nieuwe start te kunnen maken door deze documentaire aan het publiek op te dringen is een raadsel. Kernpunt is wat de hele affaire met Wahib heeft gedaan, maar dat laat zich makkelijk raden. De acteur is zeker wel genoeg gestraft, maar zet zichzelf weer op achterstand door wederom de verkeerde keuzes te maken. Waar bescheidenheid gepast was geweest zet Wahib zichzelf weer volop in de belangstelling en wordt het slachtoffer doodgezwegen.

BILAL WAHIB: Altijd, Altijd is te zien bij Prime Video.