'Geproduceerd door de hoofdrolspeler', dat wil nog wel eens een teken aan de wand zijn. Zeker als je de eerste dertig minuten bijna alleen maar doorbrengt met die ene acteur, die louter een beetje tegen zichzelf loopt te acteren in een grote leegte. In het Franse arthousedrama Sur les Chemins Noirs zien we acteur Jean Dujardin (The Artist) een dertienhonderd kilometer lange voettocht maken door de Franse wildernis. En ja, hij staat ook in de credits als producent.
Het betreft een verfilming, gebaseerd op de gelijknamige reisverslagen van wandelfanaat Sylvain Tesson, die op tweeënveertigjarige leeftijd van een balkon mieterde. Zo ook het personage van Dujardin, Pierre, die tijdens zijn revalidatie van niks anders droomt dan om heel Frankrijk te voet door te trekken. Ja, het is een verhaal van overwinning. Maar het is ook het verhaal van iemand die doktersadviezen negeert en zelfs zijn leven riskeert, om een gevoel van jeugdigheid na te jagen.
Deze wandelende medische midlifecrisis neemt ons wel mee door schitterende landerijen: bergen, bossen en wateren. Maar een goede film maak je niet alleen door de camera op mooie dingen te richten. Zijn trektocht wordt hier en daar onderbroken met terugblikken op zijn revalidatieproces en op zijn liefdesrelatie met ene Anna, maar die weten de eentonigheid amper te doorbreken. Pas als hij reisgezellen krijgt en moet interacteren met iemand anders dan zichzelf, gebeurt er echt wat. En zo veel is dat echt niet.
Er zijn vast genoeg kijkers die intens genieten van de voice-over van Pierre, en de keren dat hij hardop voorleest wat hij schrijft, en de momenten waarop hij een stroom van gedachten loslaat die al veel rijper voelt om opgeschreven te worden dan waar de mens daadwerkelijk toe in staat is. Maar diezelfde monologen kunnen ook ontzettend op de zenuwen werken. Zeker als je aanvoelt dat het alleen maar een mechanisme is om de proza van Tesson ook in de film verwerkt te krijgen.
En dan valt nog best te geloven dat Jean Dujardin het gelijknamige boek van Tesson zo goed vond, dat hij er beslist een film over moest maken. Leuk voor hem dat hij daar nog in slaagde ook. Toch wordt het potsierlijk als, telkens wanneer hij een van de oneliners van Tesson opdreunt tegen een ánder personage, de toehoorder aan hem terugkoppelt wat voor geweldige zinsnede het is. "Mooi gezegd!" "Wauw." "Dat heb je leuk verwoord."
Voor een film die niet meer te melden heeft dan grossieren in natuur, en de daarin veronderstelde vrijheid, kijkt Sur les Chemins Noirs nog verdomd lekker weg. De film is zeker vakkundig gemaakt. Vooral de montage loopt lekker vloeiend. Het is allerminst verwonderlijk dat er publiek is voor deze film.
Maar uiteindelijk zie je niet heel veel meer dan een man met twee nordic wandelstokken, die er openlijk naar snakt om slim gevonden te worden terwijl hij misschien wel heel erg slechte beslissingen maakt. En dan moet je wel heel erg aan boord zijn om die reis met hem te maken.
