In plaats van de zoektocht van een tienermeisje naar een uitweg in een streng islamitische omgeving te individualiseren, hangt Yuni vooral aan elkaar van platitudes. Het schematische verhaal laat zien hoe het titulaire hoofdpersonage de realiteit van uithuwelijkingspraktijken in Indonesië confronteert. Eerst nog naïef houdt ze zich vooral bezig met het gappen van alles wat paars is of rondhangen met vriendinnen, maar haar droom van een studiebeurs loopt gevaar zodra haar zeventiende verjaardag eraan komt. Zodra de huwelijksaanzoeken binnenstromen, moet ze rap opgroeien. Je kunt namelijk niet al te vaak zo'n aanzoek weigeren.
In het aangrijpendste moment brengt Yuni de bruidsschat terug aan de eigenaar van haar vaste zwemplek. Er voltrekt zich een treffend heen-en-weer, waar Kirana's oogopslagen de verstikkende sociale druk weergeven wanneer ze beleefd empathiseert met de veel oudere man. Maar daarbuiten geeft de film de dramatische spanning een stuk schematischer weer. Kevin Ardilova brengt als de verlegen Yoga zijn verliefdheid over met een buitengewoon klungelige intonatie. Het voelt ook onbeholpen aan hoe Yuni's leraar glimlacht naar zichzelf in een pashokje getooid in hijab - zo forceert de film nog een slachtoffer van bekrompen waarden.
Ondanks zo'n poging stipt Yuni echter vooral de druk om te huwen aan in plaats van die echt invoelbaar te maken. Yuni's familie komt nauwelijks in het verhaal voor met haar ouders in Jakarta. Zo zorgt een uitstapje naar een disco als voor de hand liggende ontdekking van alternatieve levensstijlen voor weinig consequenties. Twee klasgenoten pesten haar in een clichématige uiting van de sociale druk, die voor de rest gekunsteld opduikt in een nieuwsfragment of in nieuw religieus getint beleid op school.
Met die verwijzingen vinkt de film een verplicht stukje sociale kritiek af van de lijst. Het voelt net zo gecalculeerd als de basale opzet van de camera's om personages sec te kadreren. Wanneer iets van dramatisch conflict opspeelt, overtrekt regisseuse Kamila Andini dit al snel. Dat gebeurt op zijn tergendst wanneer de camera door de kamer van een vriendin van Yuni zweeft. Terwijl de meisjes huilen om een heftige gebeurtenis, hangt deze stil bij de roze hartjes en de letters 'love' als pseudo-poëtisch teken van het tienerleven versus de harde werkelijkheid. Daarnaast komen Yoga's liefdesgedichten sentimenteel over, ondanks een treffende woordkeuze hier en daar.
Aan de ene kant meet de film zo de perikelen met een maat, maar aan de andere kant raakt het vele verschillende vlakken. Van poëzie naar sociale kritiek tot onmogelijke liefdes of het volwassen worden, vormt de thematiek daarmee een generiek geheel. Dat leidt tot een fletse karakterstudie waarin Yuni te veel een willekeurig Indonesisch tienermeisje blijft.
