De regieklus voor Brokeback Mountain lag ooit even in handen van Pedro Almodóvar voordat die werd afgenomen en overgedragen aan Ang Lee. Maar de man heeft zijn wens om een western met twee homoseksuele hoofdpersonages te maken nooit losgelaten. Geen idee wie wie heeft benaderd, maar in samenwerking met modeontwerper Saint Laurents Anthony Vaccarello kwam het er dan eindelijk van. Slechts een half uur, maar het smaakt naar meer, ook al is in die korte tijd alles wel gezegd.
Silva laat na vijfentwintig jaar afwezigheid zijn gezicht weer eens zien bij Jake, die nu sheriff is in een dorp waar Silva's zoon toevallig nét als verdachte is aangewezen als de moordenaar van Jakes schoonzus. Silva weet van niks, hij kwam puur voor Jake. Jake gelooft hem niet, hij denkt dat Silva is gekomen om zijn zoon te redden.
Dit is geen reclamespotje van dertig minuten. Tenminste, niet voor een kledinglijn. Ergens is het vast de bedoeling de naamsbekendheid van Vaccarello een boost geven, maar de kostuums die te zien zijn - Almodóvar neemt de tijd om ze in beeld te brengen - zijn geen onderdeel van een aankomende productie. Het zijn voornamelijk houthakkershemden, en Silva's groene spijkerjasje springt er wel heel erg tussenuit. Op zich is dat te verklaren als een teken van Silva's onderdrukte flamboyante persoonlijkheid.
Sergio Leone nam zijn spaghettiwesterns op in Spanje, want de Spaanse woestijn leent zich prima voor epische plaatjes in westernstijl. Door de korte speelduur zijn er niet erg veel locaties, maar wat er te zien is, is ouderwets genieten. Geen idee of de doorsnee Leone-fan warm loopt voor een korte gay western, maar het is zeker een aanrader.
De reden waarom de studio destijds toch niet in zee ging met Almodóvar is dat hij er een seksspektakel van wilde maken. Hij merkte terecht op dat de twee mannen uit het boek beestachtig tot elkaar aangetrokken waren en dat wilde hij laten zien. De studio niet. Maar Strange Way of Life is daar niet de vervanger van geworden. Er is wilde passie, maar nog voordat die van start gaat, gaat het beeld op zwart.
Almodóvar windt er op geslaagde wijze doekjes om in het begin. Wanneer Silva en Jake elkaar ontmoeten is duidelijk dat de mannen gevoelens voor elkaar koesteren, maar het komt niet ter sprake en ze tonen ze ook niet. Vervolgens worden die doekjes in een scène aan een eettafel alsnog losgemaakt, en niet lang daarna worden ze wild afgerukt. Maar het stoort niet, want het is de bedoeling dat hun passie niet te onderdrukken is.
Aan de eettafel komen de gevoelens los na het drinken van rode wijn. Er zit een losse flashbackscène in Strange Way of Life waarin twee hunks de jonge versies van Silva en Jake spelen, die samen met drie dames rode wijn drinken uit een lek geschoten zak. Ook hier worden ze helemaal wild van elkaar en de dames gaan ervandoor. Het voelt niet heel functioneel; gewoon meer kleding om te laten zien en meer passie tussen twee mannen (van wie een met onmogelijk witte tanden).
Daarna gaat het weer terug naar Silva en Jake voor de conclusie van het verhaaltje. Er volgt een spannende conclusie, typisch western, en dan nog een epiloog die het lot van de twee geliefden toont. Dan verschijnt de aftiteling; jammer, want de interesse is genoeg opgewekt om meer te willen. Ergens heeft het verhaal zijn einde bereikt dus het is goed zo, maar toch. In ieder geval het visuele aspect, want meer beelden van de Spaanse woestijn waren absoluut welkom geweest.
Het is aan bioscopen om te kiezen wat ze met Strange Way of Life willen doen. De distributeur geeft ze de vrijheid om zelf te bepalen of ze hem vertonen vóór een andere film, of dat ze hem los vertonen voor een lagere prijs. Maar hij wordt tenminste aangeboden op het grote doek. De poster is eigenlijk niet om aan te zien (en wekt de indruk dat dit een komedie is), maar de film is dat absoluut wel.
