De heren van ABBA zijn een stel genieën. Niet alleen op muzikaal niveau, maar ook zakelijk. Onlangs kwamen ze op het idee om hologrammen van de band te laten maken, zodat ze de komende tientallen jaren geld kunnen verdienen met 'live'-shows waar ze niet eens voor op hoeven dagen. Eind jaren negentig kwamen ze op het idee om rondom hun liedjes een verhaal te verzinnen en het een musical te noemen. The Band is ook zoiets, maar dan met de muziek van Take That. Greatest Days is daar de verfilming van.
In 1993 waren Rachel en haar vier vriendinnen enorm fan van The Boys, een boyband bestaande uit vijf jonge heren. Tegenwoordig is ze verpleegster en ze wint een VIP-reis naar Athene om daar het reünieconcert van The Boys bij te wonen met drie anderen. Dat zou perfect zijn, ware het niet dat ze al jaren geen contact meer hebben gehad. Flashbacks laten zien wie ze waren en hoe het misliep.
Om te zeggen dat dit met de hits van Take That is, is niet helemaal correct. Na het vertrek van Robbie Williams namen de overgebleven vier nog een laatste single op en een videoclip die hun breuk symbolisch weergaf. Ze namen zelfs met z'n vijven ruim tien jaar later nog een album op dat erg goed verkocht, maar hun muziek is sindsdien niet echt meer onder de aandacht gebracht.
Daar is niks mis mee, maar het zorgt er wel voor dat Greatest Days wat nummers ten gehore brengt die geen belletje doen rinkelen. Er komen zelfs wat 'moderne' nummers voorbij die het goed deden in Engeland, maar hier niet. Hoewel de liedjes zeker leuk en af en toe een feest der herkenning zijn, gaat dit veel meer om het verhaal van de fans.
De eerste helft van de film richt zich voornamelijk op het verleden, toen de meiden een hechte band hadden en een concert konden bijwonen. Het bevat zelfs treurig drama in de vorm van Rachels nare thuissituatie. Toch geeft men er een positieve draai aan door te laten zien hoe The Boys ervoor zorgen dat zij het hoofd boven water kan houden. Prachtig om te zien hoe Rachel haar ruziënde ouders kan onderdrukken door haar idolen denkbeeldig bij zich te hebben.
De tweede helft gaat van start als de alle volwassen dames bij elkaar komen voor die reis naar Athene, nadat ze elkaar sinds 1993 niet meer hebben gezien. Het kneuterige begin pretendeert dat een lowbudget-luchtvaartmaatschappij de middelen en service heeft om een VIP-trip aan te bieden. Het is duidelijk dat ze de film gesponsord hebben, maar wie gelooft nou dat die enige luxe aan boord hebben? Om maar te zwijgen van de paspoortcontrole onder aan de trap van het toestel.
Het is begrijpelijk dat de vrouwen de magie van vroeger missen. Maar het scenario probeert dit op geforceerde wijze terug te winnen. Het verloop van dat speciale reünieconcert is echt een verplicht nummertje. Te flauw voor woorden en het drukt de pret. Bovendien ontstaat uit het niets een verbale ruzie tussen twee dames, terwijl een derde vrouw in tien keer verschillende verwoordingen staat te blèren dat ze moeten ophouden.
Het lijkt alsof alle ziel is gestoken in het verhaal in het verleden, en dat er uit het heden niets anders te halen valt dan het afraffelen van clichématige scènes. De film is ook als musical niet erg sterk: het zijn voornamelijk bijpersonages die zingen. De choreografie toont aan het begin van het allereerste nummer wat typische jaren negentig moves, maar vervalt daarna in moderne musicaldansjes.
Twee liedjes die hier wel bekend waren, Could it Be Magic en How Deep is Your Love, komen niet voorbij. Toch zullen maar weinig mensen na afloop de zaal verlaten met het idee dat dit een stomme film was. Muziek maakt over het algemeen de emoties wat makkelijker los, en als het vrolijke, bekende popdeuntjes zijn zit de sfeer er snel in. Jammer dat de tweede helft de sprankel er niet in kan houden, maar originaliteit was toch nooit het doel van de makers. Uiteraard laten de overgebleven drie Take That-leden zich even zien.
