Tegenover de politie moet het verhaal dan maar worden dat de zevenjarige Lucas moest plassen. Hij houdt niet van pottenkijkers bij het ledigen van zijn blaas en dook wat dieper het bos aan de kant van de weg in. In werkelijkheid hebben ouders Ana en Mateo te maken met een moeilijk handelbaar hoogbegaafd kind dat ze het bloed onder de nagels vandaan haalde toen ze in de auto zaten. Lucas kreeg straf en werd gedropt in het bos. Als Ana twee minuten rechtsomkeert maakt om haar zoon weer op te pikken is hij spoorloos verdwenen.
Soms kan een film uiterst eenvoudig qua opzet zijn, maar een maximaal dramatisch effect genereren. Het uitgangspunt van Argentijns-Chileense El Castigo, de straf, is hier een schoolvoorbeeld van. Filmmaker Matías Bize houdt zijn setting simpel, maar de thematiek complex. Zonder tijdsverdichting en wat aandoet als één lang shot weet hij met een toneelmatige setting bestaande uit slechts één locatie een relatie en het concept ouderschap tot op het bot te fileren.
Kennelijk is in Chili de politie in dit soort gevallen snel ter plekke. Het gezin is op weg naar Ana's moeder. Om oma niet onnodig ongerust te maken hangen ze ook tegenover haar de nodige smoezen op. De ouders zijn er opvallend rustig onder, haast op het apathische af. Juist op het moment dat het gebrek aan emotie je begint tegen te staan begint scenarist Coral Cruz de ouders tegenover elkaar uit te spelen.
Bij El Castigo is de vermissing van een kind het hoofdgegeven, maar vervalt het al snel tot een bijzaak. Er speelt een boel onder de oppervlakte en de verdwijning is de katalysator van onderhuidse spanningen. Ana, een voortreffelijke rol van Antonia Zegers, gedraagt zich vooral zoals van haar verwacht wordt. Bijvoorbeeld wanneer ze een waardeoordeel in de vragen van de vrouwelijke agent, zelf moeder van twee, bespeurt.
Bizes negende speelfilm kent slechts vijf personages en snijdt een thema aan dat vele ouders zullen ervaren, maar waarover niet gesproken mag worden. Het stel tracht te communiceren, maar heeft hierin al lang geleden gefaald. Terwijl Ana tegenover haar man verklaart geen verwijt in haar vragen te willen leggen, ligt dit wel degelijk besloten in haar toon en lichaamstaal. De wanhoop die de vrouw uit is op meerdere manieren te interpreteren.
Aan de kijker de taak om dit te duiden. El Castigo klokt slechts vijfentachtig minuten, maar weet met een minieme hoeveelheid aan middelen een onuitwisbare indruk en een bittere nasmaak achter te laten. Soms heb je niet meer nodig dan een auto, een bos en een huwelijk dat op exploderen staat.
