Oma is altijd lief; ze zegt hoe knap je bent en hoe groot je bent geworden, kan heerlijk koken en houdt van simpele wandelingetjes in de natuur. Tenminste, zo is de typische oma. Maar Ruth is het compleet tegenovergestelde; ze is manipulatief, alcoholist en vooral bitter en koud. In andere woorden: een enorm rotwijf. Het is dan ook geen verrassing dat haar zoon Robert en kleinzoon Sam er niet om staan te springen als oma voor onbepaalde tijd bij hen intrekt.
Vooral Sam heeft het er moeilijk mee. Zijn moeder is onlangs overleden waardoor hij boos is op alles en iedereen. Zijn onvriendelijke oma is een makkelijk doelwit om zijn frustraties bij te uiten. Het enige is alleen: zij bijt terug. Als zijn vader een tijdje naar het buitenland vertrekt, moet hij gedwongen tijd aan Ruth besteden. Dat resulteert in een onverwachte maar hechte band tussen de twee.
De chemie tussen de zevenenzeventigjarige acteerveteraan Rampling en de jongere, minder ervaren Ferrier is uitstekend. Beiden geven hun personages veel pit en energie. Het maakt hun onconventionele band een stuk interessanter en hun gesprekken zijn zonder twijfel de hoogtepunten van de film. Het compenseert in elk geval voor de minder geloofwaardige vriendschappen van Sam. Zijn vriendengroep voelt niet heel (h)echt; Sams makkers hebben te weinig persoonlijkheid om iets waardevols toe te voegen aan het verhaal.
Gelukkig ligt de focus op de karakterontwikkeling van Ruth en Sam, die de minder overtuigende bijrollen overschaduwt. Het contrast tussen de twee legt juist hun gelijkenissen bloot. Hoewel grootmoeder en kleinzoon een compleet ander leven hebben geleefd zijn ze allebei boze en gebroken zielen, verdrietig om alles wat ze in hun leven hebben verloren. Sam leert Ruth reflecteren op haar leven, Ruth geeft Sam wat nuttige levenslessen.
Hoe vermakelijk en vertederend hun relatie ook is, ze krijgt vooral vorm door de acteurs. Qua schrijfwerk en opbouw volgt de relatie een simpele, uitgekauwde (zij het effectieve) formule. Het script geeft de acteurs genoeg ruimte om hun talent te etaleren, maar heeft weinig uitzonderlijks om een blijvende indruk achter te laten. De locatie, cinematografie, montage en muziek zijn evenmin interessant.
Toch is Juniper een fijn tijdverdrijf. De film heeft precies de juiste lengte, is niet pretentieus en daardoor laagdrempelig. Dat is zowel een sterkte als een valkuil. Het maakt de film toegankelijk en vermakelijk maar ook weinig memorabel: een niemendalletje. Goed gespeeld, maar simpel en voorspelbaar.
