Robert Rodriguez brak door met Desperado, From Dusk Till Dawn en Sin City. De enorme filmliefhebber wisselde daarna sterke producties (Planet Terror, Alita: Battle Angel) af met ongeïnspireerde kinderfilms (vier delen Spy Kids, We Can Be Heroes). Met Hypnotic bewijst hij dat hij het nog steeds in zich heeft.
Danny Rourke keek even de andere kant op toen hij met zijn dochtertje in het park was, en ze was voorgoed verdwenen. Jaren later is hij daar nog steeds niet overheen, maar hij wil in ieder geval zijn werk als rechercheur kunnen uitvoeren. Op een dag komt de melding binnen dat iemand later die dag een bank zal overvallen. Dat gebeurt ook, maar op een zeer bizarre wijze. Danny gaat op onderzoek en stuit direct op een haast bovennatuurlijke wereld waar hij zich niet van bewust was.
Ze bestaan, mensen die met zo veel overtuiging kunnen zeggen dat ze een loterij hebben gewonnen dat anderen het meteen geloven, ook al blijkt het niet waar te zijn. Dat is de kracht van suggestie. Robert Rodriguez nam dit gegeven en maakte er pure fictie van. In Hypnotic bezitten sommige mensen de gave van professor Xavier uit X-Men.
Het is zelfs zo overdreven, dat Rodriguez hiermee communiceert dat we de film niet doodserieus moeten nemen. Mocht het concept dat nog niet duidelijk maken, dan doen de sporadische foute oneliners dat wel. De cinematische geest van Rodriguez woont in de jaren tachtig en negentig, toen overdreven plotjes volledig acceptabel waren, en hij neemt je mee naar die wereld.
Zelfs binnen de werkelijkheid van Hypnotic zijn een paar details niet helemaal logisch. Geen zorgen, uiteindelijk blijkt alles te kloppen volgens de regels van deze film. William Fichtner speelt weer eens de slechterik, hier genaamd Dellrayne, en die man is hilarisch. Hoe ver hij met zijn krachten kan gaan, is onduidelijk, maar op den duur valt alles op z'n plek.
Robert Rodriguez doet graag veel zelf, hij is nooit uitsluitend de regisseur. Ook hier is hij producent, coscenarist, co-cameraman en editor. Wat hij sowieso graag doet, is speciale effecten toveren uit zijn eigen computer in zijn kelder. Doet hij dat goed? Zeker weten. Als de beste? Nee. Er zijn twee momenten die aanvoelen als de huismerkvariant van Inception.
De achtergrondmuziek heeft hij overgedragen aan zijn zoon Rebel Rodriguez (als jongetje te zien in Planet Terror). Hij is duidelijk blootgesteld aan de films die zijn vader geweldig vindt; het is zeker geen jatwerk, maar het doet al gauw denken aan films zoals Assault on Precinct 13. Dat pa trots is op de compositie van zijn zoon is duidelijk: de muziek is vaker aanwezig dan nodig.
'Familie' is niet voor het eerst het thema in zijn films. Dit keer dat de liefde voor je kind met geen mogelijkheid is uit te roeien. Dat wordt niet subtiel uitgewerkt en de film is er ook niet mee doorspekt. Dit is een ouderwets avontuur met actie, humor, drama en wendingen. Veel wendingen. Zelfs tijdens de aftiteling.
Ook al is het een film met een knipoog, Ben Affleck lijkt bewust niet zijn best te doen. Hier en daar komen er wat zinnen uit die doen twijfelen aan zijn acteertalent. Rodriguez is nooit een acteursregisseur geweest, het visuele heeft zijn prioriteit. Maar iets meer passie had wel gemogen.
Hypnotic zal niet de terugkeer van Rodriguez inluiden, en het is ook geen bewijs dat hij nog in staat is om briljante films te maken. Maar het is geen slechte film. Met de juiste mindset is dit een vermakelijk, simpel visueel verhaaltje. Fijn dat er nog in de bioscoop ruimte voor is. Films zoals deze gaan meestal direct naar een streamingdienst, als ze al gemaakt worden.
