Een man die graag met kinderen speelt. Zo'n gegeven is natuurlijk vragen om problemen. In dit geval gaat het om Ewald (uitmuntend gespeeld door Georg Friedrich), de protagonist van Sparta. Ewald heeft zijn besneeuwde geboorteland Oostenrijk verruild voor het druilerige Roemenië, met als bedoeling daar een nieuw leven op te bouwen. Dat lijkt te lukken. Hij is samen met een mooie Roemeense vrouw en laveert een beetje door het leven.
Toch schuurt er iets. Je kunt de smeulende lont ruiken. Ewald heeft moeite om zijn vriendin seksuele en emotionele voldoening te geven. Hij probeert warmte af te geven, maar omringt zich met kilte. Hij slaapwandelt door de dag, is niet echt aanwezig. Wat is hier aan de hand? Zonder het te expliciteren maakt Seidl het probleem duidelijk in één scène. In een handvol minuten onthult hij Ewalds schandevlek tijdens een sneeuwballengevecht met kinderen. Hij wordt net iets te stoeierig en rent geschrokken terug naar zijn auto. Daar barst hij in huilen uit.
Het wordt nog spannender als hij een verlaten school koopt en er judolessen gaat geven. Gratis. Aan jonge jongetjes. Hij is een surrogaatvader die zich over de pupillen ontfermt. Heel feitelijk doet hij niets. Sterker nog, je kunt beargumenteren dat Ewald een betere opvoeder is dan de vaders die hun dagen wegdrinken.
Toch vraag je je af, wanneer gaat dit fout? Wanneer zijn foto's niet meer genoeg? Wanneer gaat Ewald de grens over, is hij zijn demonen niet meer de baas? Of keren de wantrouwige vaders zich tegen hem, met alle eventuele gevolgen van dien?
Voor de duidelijkheid, op wat suggestieve handelingen na vergrijpt Ewald zich geen moment aan de kinderen. Evenmin is er sprake van echt schokkende beelden. Ewald bloeit op met 'zijn' jongetjes in de buurt. Dan verdwijnt ook de kilte waarmee hij zich omringt. Je zou ergens zelfs sympathie voor hem krijgen. Maar ja. Je weet natuurlijk niet waar hij zich eerder aan heeft bezondigd. Of wat hij nu nog zal doen.
Sparta is een soort van vervolg op Rimini, waarin Ewalds flamboyante en dikbuikige broer Richie centraal staat. Deze zanger vermaakt toeristen en bevredigt oudere vrouwen voor een extra zakcentje. Richie omarmt zijn mistroostige bestaan, broer Ewald is stijver. Introverter. Rimini is een jolige en ietwat surreëel drama, Sparta is meer een grimmig portret van een dubieuze man. Je zou dit vervolg kunnen beschrijven als het donkere en in zichzelf gekeerde spiegelbeeld.
Dit portret van een man die graag met kinderen speelt, broeit, schuurt en jeukt en laat geen moment de spanningsboog verslappen. Sparta is niet voor iedereen (sinds de eerste vertoningen heerst er al stevige polarisatie), maar hij maakt hoe dan ook indruk.
