In 2018 werd het Nederlandse televisielandschap opgefrist door De Luizenmoeder. De pijnlijk herkenbare situaties rondom de basisschool waren week na week een hit bij honderdduizenden kijkers. Een jaar later begon de succesvolle serie Oogappels, met pubers en hun ouders in de schijnwerper. De periode net nadat een stel een baby heeft gekregen, is op eenzelfde manier verteld in de vermakelijke film Oei, Ik Groei!.
Oei, Ik Groei! volgt meerdere personages en hun omgeving. De hardwerkende Anne wil graag dat haar pasgeboren dochtertje precies zo opgroeit als de boekjes voorschrijven en hamert dus op schema's en rigide controle. Om haar baby in een kinderdagverblijf te krijgen, moet ze zich aanmelden en inzetten voor Mama's voor Mama's. Deze eliteclub wordt geleid door Kim, die zich alleraardigst voordoet, maar alles alleen maar uit eigenbelang blijkt te doen. Kim heeft met haar partner Roos twee kinderen van donorvader Kaj en als Kaj opeens wel een vader voor zijn biologische kinderen wil zijn, heeft Kim het daar moeilijk mee.
Kaj ontpopt zich gedurende Oei, Ik Groei!meer als hoofdpersonage dan Ilse, de derde moeder met pasgeboren kind. Dat is niet erg, aangezien Kaj verreweg het interessantste en meest sympathieke personage in de gehele film is. Hij heeft zijn eigen leven nog niet op orde, maar zijn verlangen om meer bij zijn kinderen te zijn is heel duidelijk en het is dan ook hartverwarmend om te zien dat hij ondanks zijn situatie toch een goede band opbouwt met zijn kinderen.
Een film als deze heeft echter ook conflicten nodig en die worden hier veroorzaakt door zowel Kim als Anne, die beide het beste voor henzelf en (in hun ogen) hun kinderen willen, maar daardoor andere mensen kwetsen. Kim en Anne komen door hun karakter en hun acties niet heel sympathiek over en hoewel ze zich beteren naargelang de film vordert, levert hun handelen in het begin een vervelende nasmaak op, die aan het einde net niet helemaal teniet wordt gedaan.
Alle verhaallijnen worden aan het einde van het strakke script naar tevredenheid afgerond, zonder overbodige scènes of nutteloze dialogen. Wel is 110 minuten wat lang voor een komedie als deze. Oei, Ik Groei! is echter mede door het sterke script en de interessante personages nooit saai of repetitief.
Oei, Ik Groei! is vooral herkenbaar voor (kersverse) ouders, maar de personages worden met zoveel menselijkheid neergezet dat ook anderen om hun situaties kunnen lachen of in ieder geval gniffelen. Eén scene aan het eind wordt bijna een ontzettend ongemakkelijk en tenenkrommend poging tot humor, maar die scène (en daarmee de gehele film) wordt gelukkig op het nippertje gered door passievol acteerwerk.
Oei, Ik Groei! is te zien bij Netflix.