Nicolas Cage, die eigenlijk Nicolas Coppola heet (ja, familie van), is het al lang gewend om de meest schmierende acteur in Hollywood te zijn dat hij het inmiddels zo onder de knie heeft dat zijn optredens wat minder overdreven zijn. De makers van Renfield rekenen er vast op dat fans van Cage - of in ieder geval zijn over de top acteerwerk - zich door zijn vertolking van Graaf Dracula naar de bioscoop laten lokken. Die krijgen zeker wat ze willen, maar gelukkig staat Nicholas Hoult genoeg zijn mannetje als absolute hoofdrolspeler.
Renfield, de welbekende insect-etende dienaar van Dracula, is zijn taak inmiddels meer dan zat. Iedere keer dat hij zich uit de greep van zijn meester probeert te wurmen wordt hij misleid om weer terug te komen, en blijkt hij alsnog gewoon een voetveeg te zijn. Dracula's hypnotische gave illustreert hoe slachtoffers van narcisten keer op keer worden overgehaald om toch te blijven.
Het is inmiddels 2023 en Renfield zit in New Orleans waar hij zijn gehavende vampierbaas van lijken moet voorzien zodat hij kan opknappen. Maar in diezelfde stad bevindt zich een roemruchte misdaadfamilie en een agente die er fanatiek op uit is om ze achter de tralies te krijgen, en dat gaat botsen met Renfields zaken.
Renfield is gebaseerd op een idee van Robert Kirkman, de man die onder andere de strips van The Walking Dead bedacht. Een leuk idee om Dracula te zien door de ogen van de lakei. Want zelfs zijn gedachten zijn niet vrij, die kan de graaf op afstand lezen. Het is absoluut een toxische relatie.
Dat uitgangspunt is niet helemaal voldoende voor een volwaardig plot. Tenminste niet als je een spannende genrefilm wil maken. Vandaar dat de strijd tegen die misdaadfamilie erbij komt. Awkwafina is een aparte keuze als niet te corrumperen politieagent, maar toch lukt het haar om een geloofwaardige wetsdienaar neer te zetten. Wellicht komt dit door de grofgebektheid van haar personage, die haar zowel stoer als komisch maakt.
Nicholas Hoult maakt als Renfield de meeste indruk. Zijn lengte maakt hem slungelig, zijn ietwat gespierde bouw maakt hem stoer, zijn grote blauwe ogen maken hem schattig doch aantrekkelijk. Hoult maakt gebruik van zijn attributen om een treffende onderdanige vechtersbaas te zijn. In het bijzijn van Dracula is hij een zwak, slaafs jongetje, in zijn praatgroep is hij een hoopvolle dagdromer die hunkert naar een normaal leven, tijdens een gevecht is hij een beest dat iedereen aan gort slaat.
Bij dat laatste komen heel wat liters bloed kijken, maar regelmatig vloeit dat uit de computer. En dat doet op momenten denken aan Blade, wat geen compliment is aangezien die film gemaakt is in 1998. Het is niet om aan te zien, ook al is het maar een halve seconde in beeld. Wat bezielde de studio om hier tevreden mee te zijn?
Maar in theorie is het absolute gore. Vooral tijdens een gevecht bij een appartementencomplex gaat Renfield compleet uit zijn dak. Hij slaat zijn vuist dwars door iemands hoofd, rukt iemands gezicht af, het gaat maar door - gewelddadig doch creatief, iets wat horrorfans wel kunnen waarderen. Dat geldt ook voor de speciale make-up van Dracula wanneer hij zich voor het eerst laat zien in 2023. Hij is flink toegetakeld door een recente moordpoging, en dat heeft de visagie mooi weergegeven.
Dat geldt ook voor de beelden aan het begin wanneer Renfield vertelt over zijn ontmoeting met Dracula. Het is onduidelijk of het originele beelden zijn of dat Cage en Hoult via speciale effecten zijn geplaatst in bestaand beeldmateriaal, maar het ziet er feilloos uit als een oude Draculafilm met Bela Lugosi: het vervaagde en bekraste zwart-witbeeld, de cinematografie. Prachtig en liefdevol gedaan.
Het is een relatief korte film met een simpel verhaaltje en flink wat actie. De toevoeging van het loskomen uit een niet-functionele relatie doet het geheel goed. Het onderwerp komt oppervlakkig aan bod, maar dat past hier beter dan een diepzinnige uitwerking. Het enige wat wel ontzettend diep is, is het stemgeluid van actrice Shohreh Aghdashloo.
