Na een aantal korte films brengt de Britse Georgia Oakley haar eerste lange speelfilm uit. Eindelijk, zou je na het zien van Blue Jean willen zeggen, want het resultaat is indrukkend te noemen.
Zorgvuldig geeft Oakley in Blue Jean de tijdsgeest van Groot-Brittannië in 1988 weer, met behulp van onder andere kleding, televisieprogramma's uit de jaren tachtig en natuurlijk Section-28-posters. Te midden van dit nostalgische beeld blijft telkens dit specifieke, onmenselijk aspect van het Thatcher-tijdperk bovendrijven.
In 1988 neemt de regering van Margret Thatcher een wet aan die het promoten van homoseksualiteit verbiedt, genaamd Section 28. De collega's van gymdocent Jean staan daar volledig achter, niet wetende dat Jean worstelt met haar geaardheid. Ze valt op vrouwen maar durft daar in het openbaar nog niet voor uit te komen, uit schaamte.
Gymdocent Jean ontmoet Viv, die daar heel anders mee omgaat. Viv loopt in de ogen van anderen met haar geaardheid te pronken en trekt met de looks van een punker alle aandacht. De tegenpolen trekken elkaar, maar de vraag is natuurlijk voor hoe lang dat zal duren.
Dan komt er ook nog eens een nieuwe leerling op de school waar Jean werkt, Loïs. Als die nieuwe leerling zich in Jeans uitgaansleven begint te begeven, brengt dat de docent behoorlijk van haar stuk. Dit roept nog meer verwarring en weerstand bij Jean op en ze blijft haar geheim zo goed mogelijk verborgen houden.
Hoewel er heel wat tieners ronddartelen, draait het coming-of-age-aspect van de film vooral om de volwassen Jean. Ze zou een voorbeeld voor haar leerlingen kunnen zijn, specifiek voor Loïs. Maar het is juist de zelfverzekerde Loïs die Jean de les leest. Het is Jean die opnieuw moet opbloeien en moet leren hoe ze achter zichzelf durft te staan.
Daar is veel moed voor nodig, want ze heeft de maatschappij, de politiek en ook haar eigen familie tegen zich. Durf je daarvan los te breken zodat je helemaal jezelf kan zijn? Dat is de grote vraag die Oakley stelt in Blue Jean. Ondertussen staat Jean doodsangst uit, want stel dat Loïs haar op school verlinkt en ze daardoor haar baan verliest?
Rosy McEwan weet haar gesloten en gespannen personage op een geloofwaardige manier neer te zetten. Jean zegt niet veel, maar haar dwalende ogen, ongelukkige gezichtsuitdrukking en gespannen voorkomen zeggen genoeg. Ze vindt geen uitweg waarmee ze zowel zichzelf als haar omgeving een plezier doet. Ze moet zwijgen of spreken. Het is kiezen tussen twee kwaden.
