Regie: Jovica Nonkovic | Speelduur: 75 minuten | Jaar: 2020

In 2021 kwam House of Gucci uit, een film over hoe een van de eigenaren van het bekende modemerk zijn vrouw leerde kennen, die hem uiteindelijk heeft laten vermoorden. Uiteraard was lang van tevoren bekend dat deze productie er aan zat te komen. Een paar Italiaanse documentairemakers wilden daar vast een slaatje uit slaan door snel even een interview te filmen met de echte Patrizia Reggiani Gucci, die inmiddels uit de gevangenis is. Dat is een liefdeloze beweegreden, en dat valt te zien.

Jongen ontmoet meisje, wordt verliefd, gaat trouwen, vrouw wil liever dat zij zijn miljoenenbedrijf runt, man wil scheiden, vrouw laat man vermoorden - het welbekende sprookje van de Gucci-familie. In deze documentaire komt niet alleen Lady Gucci zelf aan het woord, maar ook haar voormalige vriendin, advocaten, politie, een criminoloog en een journalist. Als collectief vertellen zij het verhaal van wie Patrizia is, hoe ze ooit mevrouw Gucci werd en hoe ze in de bak is beland voor het geven van de opdracht voor haar mans moord.

Het was de liefde van haar leven, zegt ze. En even later vertelt ze over hoe ze heel Milaan doorzocht naar iemand die bereid was om die liefde van haar leven neer te maaien. Dat is in de eerste paar minuten, en daarmee wordt meteen duidelijk dat haar uitspraken niet betrouwbaar zijn. Af en toe komt er zelfs onsamenhangende waanzin uit haar mond.

Haar advocaat spreekt nog steeds niet uit dat ze daadwerkelijk schuldig was, en zegt dat ze hoe dan ook haar straf heeft uitgezeten en dat het daarmee af is. Daar heeft hij wel gelijk in, maar het is toch vermoeiend om Patrizia te zien beweren dat het eigenlijk allemaal niet haar schuld was. Ze houdt zich zo groot als een kleuter, door te beweren dat ze een geweldige tijd heeft gehad achter de tralies en er best naar terug zou willen. Iedereen die ooit zijn vrijheid is verloren weet dat dit klinkklare onzin is.

Zo ook haar voormalige hartsvriendin Pina, die haar hielp iemand te vinden die de trekker wilde overhalen. Zij toont heel wat meer berouw door te bekennen dat het niks anders dan fout was wat zij gedaan heeft. En ze geeft aan dat Patrizia het helemaal niet zo gezellig had in de bak. Mooi is het moment dat Pina zegt dat geen mens lang in de gevangenis kan zitten en er als dezelfde persoon uit kan komen, waarna er direct wordt gemonteerd naar Patrizia, die beweert dat ze onveranderd de buitenwereld weer betrad.

Er komen heel veel mensen aan het woord, en het zijn allemaal in een razend tempo sprekende Italianen. De ondertiteling kan het af en toe niet eens bijbenen. Daardoor blijft de informatie niet echt hangen, en zodra er even iets tussenuit steekt als een interessanter anekdote, wordt daar direct weer overheen gerateld met het volgende verhaal. Daarbij komt dat deze documentaire ook weinig interessante informatie biedt die niet in House of Gucci voorbijkwam.

Bij uitstek het ergste aan deze documentaire is hoe die gedraaid is. Het archiefmateriaal is wat het is, daar valt weinig aan te veranderen. Hier en daar zijn wat geënsceneerde momenten te zien van acteurs die nabootsen wat er wordt verteld - hun gezichten komen niet eens in beeld. Maar het meeste wordt gevuld met shots van de geïnterviewden. En dat gaat bij elke persoon continu op dezelfde manier: afwisselend tussen een statisch medium shot en een wijder traag bewegend shot. Als deze beelden zonder geluid werden bekeken, zou het lijken alsof ze steeds dezelfde zijn.

Een moment dat onbedoeld lachwekkend is, is waarop Patrizia moet antwoorden op waarom ze überhaupt ooit ging rondvragen of iemand haar man wilde vermoorden. Ze lijkt wel Madeline Kahn in Clue, wanneer zij wordt ontmaskerd als de dader van een van de vele moorden: halve zinnen, krampachtig ploeteren om iets te zeggen zolang het maar niet het verkeerde is (oftewel: de waarheid).

Een saaie documentaire die weinig toe te voegen heeft en vol sfeermakerij zit, door steeds weer een shot te laten zien van Patrizia die in de camera kijkt terwijl er een sinister muziekje klinkt. Die vrouw is al belachelijk genoeg om niet belachelijk te hoeven worden gemaakt door de filmmakers. Haar verhaal is vele malen beter verteld in House of Gucci. Het enige dat valt op te steken van deze documentaire, is dat Lady Gaga en Adam Driver perfecte castingkeuzes waren.

Lady Gucci is te zien bij HBO Max.