Andrea Arnold brak door met het veelgeprezen Fish Tank en staat bekend om haar invoelende portretten. Haar stijl is rauw en realistisch, maar tegelijkertijd vindt ze het poëtische in het alledaagse. Haar nieuwe film Cow is een documentaire, maar de kenmerken uit haar eerdere werk zijn ook hierin terug te zien. Grote kans dat je na het zien van deze docu over het leven van een melkkoe toch net wat anders naar dat glas melk in je hand kijkt.
Cow draait om koeien en de camera beweegt zich midden tussen de dieren. Een enkele keer krijgt de camera zelfs een kopstoot. Door op ooghoogte te blijven geeft Arnold de ervaring om bij de koeien in de stal te zijn. Arnold laat duidelijk merken dat zij in een wereld leven die geschapen is en beheerst wordt door mensen.
Toch ligt de focus niet op de mensen die deze praktijk in stand houden. Arnold portretteert ze niet als schurken en maakt geen pamflet tegen de melkindustrie. Het is duidelijk dat de betrokkenen hun werk doen en wel degelijk ook om de koeien geven. Desondanks voelt het pijnlijk om te zien hoe levende wezens beperkt worden in hun bewegingsvrijheid en alleen maar gebruikt worden en waarde hebben voor menselijke consumptie.
De film legt de gruwelijkheden van het bestaan van een melkkoe vast, maar dat betekent niet dat Arnold geen oog heeft voor mooie dingen. Als de koeien naar buiten mogen, is dat een moment van uitgelatenheid. De beelden van de koeien onder de sterrenhemel tonen Arnolds oog voor de natuur zoals ze die ook in eerdere films tentoonspreidde. Hierdoor heeft deze ingetogen documentaire zeker baat bij een bioscoopscherm.
Ook is het fijn om deze film zonder afleiding te kunnen kijken. Af en toe is hij aan de trage kant, maar juist het ongemak van de eentonigheid draagt bij aan de kijkervaring. Helemaal pijnlijk is het als de kalfjes komen en weggehaald worden bij hun moeders. Dan blijkt uit gesprekken tussen de boeren dat koeien ook gevoelens hebben; na het zoveelste kalfje verandert de manier waarop de moeders reageren op weer een kleintje aan hun zijde.
Na het zien van Cow loop je waarschijnlijk niet vrolijk de zaal uit. Arnold zet je hoe dan ook aan het denken over hoe we dieren behandelen. Het is geen complete aaneenschakeling van misère en de mensen zijn geen eendimensionale schurken, maar dat maakt het onrecht juist nog schurender. Het is duidelijk dat Arnold niet alleen goed is in het vastleggen van menselijke hoofdpersonen en dat ook het documentairegenre in goede handen is bij haar.
