Regie: Judy Naidoo | Scenario: Judy Naidoo | Cast: Liam Dunpath (Ticky), Shaan Nathoo (Harold Singh/Baboo), Hamish Kyd (Veerasamy), Kogie Naidoo (Oma Chetty/Ma), Amith Sing (Dev Singh), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2023

Kings of Mulberry Street: Let Love Reign is na Kings of Mulberry Street uit 2019 het tweede avontuur van de Zuid-Afrikaanse Baboo en zijn beste vriend Ticky. Als Ticky's oma wordt ontvoerd, wil de ontvoerder dat de twee een ketting stelen. Ticky en Baboo doen samen met een bijeengeraapt groepje vrienden, kennissen en familie alsof ze een beroemde Bollywoodshow zijn uit India, om zo de ketting te kunnen stelen. Het optreden en hun nauwgezette plan aan het einde van de film zijn interessant en vermakelijk, maar het uur daarvoor niet.

Kings of Mulberry Street: Let Love Reign begint op het verjaardagsfeestje van Leila. Baboo vindt dit meisje leuk en probeert indruk te maken op haar, maar dat gaat (natuurlijk) mis en de twee vrienden druipen beteuterd af. De vernedering van Baboo is cliché en gaat een halve minuut te lang door, maar Baboo's onschuldige charme verhindert het ogenrollen nog net.

Op dat feestje worden de jongens en de oma van Ticky ontvoerd door een ex-agent. Hij heeft een hekel aan hen vanwege gebeurtenissen in de eerste film uit 2019. Dit is de enige connectie die in dit vervolg wordt gelegd met het verhaal daarvan. Daarom is het niet nodig Kings of Mulberry Street gezien te hebben om de tweede film te begrijpen.

Het eerste uur van dit vervolg zit vol met ongeïnspireerd acteerwerk. De twee jongens zijn over het algemeen wel acceptabel, maar hier en daar wordt toch duidelijk dat ze twee acteurs zijn die na elkaar dialogen oplepelen, in plaats van twee vrienden die spontaan op elkaar reageren. Ook is de ex-agent niet grappig, zeker niet angstaanjagend en helemaal niet leuk om naar te kijken. Zijn zoon heeft gelukkig wel drie grappige opmerkingen, maar verder vervult hij het cliché van een bijfiguur die niets kan en makkelijk te belazeren is.

Ma is daarentegen niet zo slecht. Ze heeft de meeste leuke momenten en steelt de show in de paar scènes die ze samen met de zoon van de ontvoerder heeft. Baboo's vader is ook goed gespeeld. Hij brengt een oprechtheid in de paar emotionele momenten met Baboo die de rest van de film helaas mist.

Dat eerste uur mist ook nog eens enige originaliteit. Vooral de muziek doet denken aan afwisselend een standaard romkom, een standaard horrorfilm en een standaard actiefilm. De muziek past dan weliswaar wel bij de scène, maar leidt zo wel af van wat daarin gebeurt. Visueel valt er verder weinig te beleven en maximaal één op de vijf grappen is niet afgezaagd en voorspelbaar.

De derde akte is wat origineler in muziek en grijpt de aandacht door de interessantere sets en kostuums. Het chique westerse interieur van het resort geeft een leuk contrast met de glitter en glamour van het Bollywoodspectakel, waarvan de voorbereidingen in volle gang zijn. Als komedie werkt de film nog steeds niet helemaal, maar de dichtheid van succesvolle grappen wordt iets hoger: één op de vier en aan het einde zelfs één op de drie.

Ook lopen de spanningen wat op tussen de personages waardoor er wat meer urgentie in het verhaal komt. De vraag is dan niet wat er gaat gebeuren, maar hoe dat invloed gaat hebben op het slagen van het plan om de ketting te stelen. Zo wordt er bijvoorbeeld langzaam opgebouwd dat Leila Ticky leuk begint te vinden in plaats van Baboo. Dat er een conflict gaat ontstaan tussen de twee jongens is daarmee geen verrassing, maar de vraag wanneer dit conflict precies gaat gebeuren is net prangend genoeg voor een beetje spanning.

Kings of Mulberry Street: Let Love Reign is te zien bij Netflix.