Drie maanden na het overleven van een terreuraanslag in een restaurant lukt het de veertiger Mia nog niet om haar oude leven op te pakken. Ze gaat daarom op onderzoek uit naar wat er precies gebeurde die fatale avond. Ze heeft het drama namelijk diep weggestopt in haar geheugen. Ze ontmoet andere slachtoffers die haar helpen haar herinnering steeds meer te activeren en daarmee ook het leven weer te omarmen.
Elk personage komt met een nieuwe aanwijzing. Zo construeert regisseuse Alice Winocour en haar medescenaristen Marcia Romano en Jean-Stéphane Bron de zoektocht als een detectiveverhaal. Cruciaal voor Mia's herinnering blijkt de Senegalese werker Assane, waardoor de film en passant ook maatschappijkritiek levert op Frankrijks immigratiebeleid. Terwijl Parijs druk verder leeft geven mijmerende voice-overs van hem en andere overlevenden onder begeleiding van sfeervolle synthesizers van gothic muzikante Anna von Hauswolff de confrontatie met de aanslag treffend weer. De flarden herinnering steken met poëtisch gepuzzel meer en meer in elkaar.
Efira speelt haar rol fijnzinnig. Met een gezicht dat niet snel in de plooi gaat na elke toevallige ontmoeting, blijft ze een detective in het zoeken naar het gebeurde. Stéphane Fontaines camera volgt haar doordringend, waarmee de nadruk ligt op de kinetische omgeving van een drukke stad. Daarin komen de aanslag en gerelateerde schrikmomenten dermate onaangekondigd dat het fatale moment er hard inhakt. De ervaring van langzaam weer leren leven grijpt op die manier extra aan.
De detectiveachtige vertelstructuur breekt de film echter op. De vele persoonlijke verhalen die Mia tegenkomt in haar zoektocht krijgen zelden een verdere uitwerking. Hoe het trauma Mia's persoonlijke leven beïnvloedt laat Winocour onderbelicht. Als Mia's vriend al eens opduikt, klaagt hij vooral. Ook blijft de vraag open hoe haar carrière als vertaalster hier nu onder lijdt.
Al vanaf zijn eerste close-up in het restaurant dringt de film Benoît Magimel op als een nieuwe vlam in een gemakkelijke scenariokeuze om Mia's opleving te benadrukken. Net als bij vele anderen, stuurt de film in die kwestie naar een veilige oplossing voor alle conflicten die Mia kent in haar poging het gebeurde te verwerken. De subtiele maatschappijkritiek in de zoektocht naar Assane (die het zonder uitgebreide ondersteuning moet zien te rooien) blijft ook summier. Ondanks de aangrijpende benadering duikt Revoir Paris nergens vol overgave in.
