Regie: Tom Beard | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2023

Spencer Matthews is een voormalige realityster en zakenman. Met sneeuwwitte tandpastalach en een afgetraind lijf heeft hij de daarbij behorende looks. Spencer is getrouwd met een model, heeft twee kinderen en een derde is op komst. Maar Spencer heeft ook een gevoelige kant, want hij moet huilen bij The Lion King. En oh ja, hij heeft ook nog eens ruim twintig jaar geleden zijn broer Michael verloren toen die als jongste Brit ooit omkwam bij het beklimmen van Mount Everest.

Het is moeilijk om niet cynisch te worden van de eerste minuten van de Disney+-documentaire Finding Michael. Helaas blijft dit gevoel de hele honderd minuten prominent aanwezig. We zien hier een familieman, die iets traumatisch heeft meegemaakt en met veel vragen zit, maar ondertussen, net als zijn omstanders, helemaal opgedirkt en gecontroleerd zijn emoties uit. Daarbij wordt er met geen woord gerept over Michaels bekendheid en reputatie, maar het zet de zaken wel in een bepaald daglicht en vraagt om een disclaimer.

De aanleiding voor de documentaire is nog best aansprekend is: bijna twintig jaar na zijn vermissing duikt er een vage foto op van een lichaam op de berg. Omdat de foto is gemaakt op de plek waar Michael in 1999 verdween en de kleding op de foto lijkt op de outfit die de jonge bergbeklimmer droeg, rijst het vermoeden dat het hier wel eens op Michael kan gaan.

Spencer besluit om naar Nepal af te reizen in de hoop de overblijfselen van zijn broer mee naar Schotland te nemen. Daarop volgt een barre tocht naar het basiskamp op 5.300 meter hoogte, waarna er nóg een lange weg te gaan is. Deze zoektocht wordt afgewisseld met interviews met betrokkenen en schaarse archiefbeelden van Michael, die naast de missie van zijn broer worden gelegd. Spencer laat zijn ziel zuiveren bij de monniken en gaat de gangen van zijn broer na.

Wat een emotionele zoektocht naar antwoorden had kunnen zijn, is verworden tot een aaneenschakeling van mooie plaatjes die niet zouden misstaan in een avonturenfilm of een nummer van National Geographic. Natuurlijk is het prettig dat regisseur Tom Beard het technisch zo perfect heeft geregeld, maar het drukt ook de kern van deze documentaire naar de achtergrond. Het ziet er allemaal zo georkestreerd en haarscherp uit dat je je afvraagt om wie het nou allemaal eigenlijk te doen is. Het voortdurende onderstrepen hoe hels de missie is helpt hierbij ook niet. Hierdoor doet Finding Michael eerder aan als egodocument van Spencer.

Finding Michael zit vol geënsceneerde fotomomenten en contemplatieve blikken van een hoofdpersoon die net iets te graag in beeld komt. Je verdenkt Spencer er zelfs van dat hij bepaalde gesprekjes in meerdere takes heeft opgenomen. Door deze hoge mate van kunstmatigheid is het verdomd lastig meeleven. Omdat Spencer tien was toen Michael verdween valt er ook niet veel uit het verleden op te rakelen of op te lepelen, behalve dan dat Spencer hem nog steeds als zijn grote broer ziet die hij verloor.

Het is makkelijk te vergeten dat Finding Michael om een zoektocht naar Michael moest draaien. Het persoonlijk voornaamwoord 'ik' valt veelvuldig. Niet erg als iemand zijn gevoelens uit, maar Beard brengt het zo in beeld dat alle aandacht naar Spencer uitgaat en hij de belichaming lijkt van 'how can I make this about me', vooral als hij er op het einde ook nog een nobele inborst tegenaan gooit. Deze docu excelleert als de echte vakmensen het stokje overnemen en de climax letterlijk en figuurlijk nadert. Het is echter een trieste constatering dat deze documentaire alleen maar zure gevoelens oproept.

Finding Michael is te zien bij Disney+.