Regie: Benjamin Caron | Scenario: Brian Gatewood, Alessandro Tanaka | Cast: Justice Smith (Tom), Briana Middleton (Sandra), Sebastian Stan (Max), Julianne Moore (Madeline), e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2023

Sharper volgt een aantal mensen dat grote sommen geld steelt, door zich voor te doen als iemand anders om zo in de levens van hun slachtoffers te kunnen kruipen. De meesterleugenaars liegen echter ook tegen elkaar, waardoor iedereen elkaar bedriegt. Dit gegeven wordt op een creatieve manier uitgerold en blijft daardoor de volle twee uur interessant.

Sharper doet qua structuur aan Memento denken, maar dan met personages in plaats van tijd. In Nolans film komt na elke scène de scène die chronologisch ervoor hoorde, zodat de film als het ware van het einde naar het begin afspeelt. In Sharper volg je tijdens het eerste segment de mislukte Tom, die de liefde van zijn leven vindt in Sandra. Nadat Sandra er met het geld van Toms vader vandoor is gegaan, vervolgt het volgende segment met het achtergrondverhaal van Sandra en wie ze werkelijk is. Sandra ontmoet in haar segment de mysterieuze Max, waar het volgende segment dan weer over gaat, enzovoort.

De segmenten spelen zich in de eerste helft van Sharper telkens chronologisch af vóór het voorafgaande segment (net als in Memento). Maar de laatste twee springen weer terug naar het heden, waar alle verhalen samenkomen in een interessante climax. Deze op papier verwarrende opbouw wordt in Sharper duidelijk gemaakt door een duidelijke overgang van segment naar segment (een zwart scherm met de naam van het personage dat we volgen in het volgende segment) en het uitstekende acteerwerk. Zo wordt de sprong van heden-Sandra naar verleden-Sandra duidelijk gemaakt doordat verleden-Sandra jonger, wilder en opstandiger gespeeld wordt dan heden-Sandra.

Sharper draait in eerste instantie om dat het maar langzaam duidelijk wordt wie elk personage eigenlijk is en waar hij of zij vandaan komt. In de laatste akte houdt Sharper de aandacht vast met twist na twist en een intense versnelling van gebeurtenissen. Het net rond de leugenaars wordt vanaf dat moment heel snel strakgetrokken, waardoor de drijvende vraag verandert van 'Wie is dit personage?' in 'Hoe gaat hij/zij wegkomen?'.

Zelfs als de film stilvalt omdat het lijkt alsof alles (weer) in orde is, zorgt de muziek ervoor dat de film nooit saai wordt. Er lijkt misschien niets aan de hand, maar de muziek laat je weten dat er problemen naderen. Als het dan vervolgens ook echt weer misgaat, voelt dat meteen als een soort van opluchting, omdat de opgewekte verwachting ingelost wordt. Het spelen met gevoelens van kijkers door muziek is niets nieuws, maar is hier wel zeer goed gedaan. Dat maakt in combinatie met het goede script en de indrukwekkende optredens van de cast Sharper op alle vlakken geslaagd.

Sharper is te zien bij Apple+.