De vierde speelfilm van Sarah Polley als regisseur draait, zoals de titel al doet vermoeden, om een groep vrouwen die iets te bespreken hebben. De setting en aankleding doen vermoeden dat we naar een tafereel uit het verleden zitten te kijken. Niets is minder waar, tenzij je het jaar 2010 het verleden wil noemen. De vrouwen hebben iets te beslissen en twee dagen de tijd om tot een oordeel te komen. Er hangt veel af van hun beslissing.
Polley maakt het de kijker niet bepaald gemakkelijk met haar verfilming van het boek van Miriam Toews, noem het zelfs maar uiterst oncomfortabel. Wat er nou precies aan de hand is en tot wat voor religieuze gemeenschap de vrouwen behoren, laat zich niet makkelijk duiden. De dames zijn onderdeel van een christelijke geloofsgemeenschap, die ver weg van de moderne wereld opereert. Voor wie het precies wil weten: het gaat om de Mennonieten: een doopsgezinde stroming met Nederlandse roots.
Vandaar dat namen voorbijkomen zoals Mariche, Miep, Autje en Nietje. De dames staan er twee dagen alleen voor, omdat de mannen naar de grote stad zijn vanwege een groep geloofsgenoten die daar zijn opgepakt. De kolonie is er namelijk achter gekomen dat binnen hun gelederen vrouwen zijn verdoofd en verkracht. De dames hebben drie keuzes: alles bij het oude laten, vluchten of blijven en vechten.
Het gaat al snel tussen de laatste twee opties en daar komt flink wat gediscussieer aan te pas. De enige man in hun midden is leraar August die dienstdoet als notulist. De vrouwen zijn ongeletterd en hierdoor nog afhankelijker van de mannen in hun gemeenschap. Het gesoebat resulteert in lange, moeilijke maar zeer boeiende taferelen, waarbij de vraag is hoe de vrouwen hun stille protest vorm gaan geven.
Niets doen is duidelijk geen optie. Er zijn evidente parallellen te trekken met allerhande maatschappelijke discussies en de positie van de vrouw in de samenleving. De beklemmende sfeer van The Handmaid's Tale wordt nooit bereikt, ondanks de overeenkomsten tussen het boek van Toews en het werk van Margareth Atwood. De extremiteiten en horrorpraktijken van Atwood zijn echter niet nodig om duidelijk te maken dat voor de vrouwen veel op het spel staat.
Polley deelt wel degelijk lugubere speldenprikjes uit. Niet alleen als de sporen van verkrachting zich openbaren, maar ook door de angst voor het onbekende van een van de oudere dames. Het is eeuwig zonde, maar vast schatplichtig aan het boek, dat het personage van Frances McDormand zich al snel afzijdig houdt en de rest van de film niet echt meer een rol speelt.
Women Talking is een moeilijk te verstouwen drama, waarvan het plot is gebaseerd op een daadwerkelijk voorval binnen een soortgelijke geloofsgemeenschap in Bolivia. Er gaan zo veel subtiliteiten schuil achter de omgang en rituelen van de vrouwen, dat je niet alles helemaal meekrijgt. Dat onderstreept effectief de geslotenheid van zulke communes, maar voelt ook wat onbevredigend.
