De meeste films geven je al gauw een richting: de achtervolging van een onschuldig personage gaat van start, het eerste deel van een raadsel wordt gevonden, twee voorbestemde geliefden ontmoeten elkaar. Maar zo nu en dan heb je films waarin personages en een setting worden geïntroduceerd, zonder dat je enig benul hebt hoe het zich gaat ontwikkelen. Prima als de scènes gevuld worden met intrigerend drama, maar Flux Gourmet schiet tekort door voornamelijk op rariteiten te leunen.
Broodschrijver Stones wordt door een kunstinstituut ingehuurd om alles vast te leggen over hun huidige selectie: Elle en haar 'sonische gourmetband'. Terwijl hij deze drie geluidskunstenaars volgt zit Stones ook nog eens met groeiende darmproblemen waar hij zich ernstig zorgen om maakt. Terwijl de spanningen tussen de bandleden oplopen, loopt Stones rond met de angst dat zijn maag op ploffen staat.
Peter Strickland is geen alom bekende regisseur, maar mocht je toevallig zijn vorige twee films gezien hebben (Berberian Sounds Studio en In Fabric), dan weet je dat hij een passie heeft voor Italiaanse cinema uit de jaren zeventig. Mocht je nog nooit een film van hem hebben gezien, dan kom je in de eerste minuut van Flux Gourmet al tot dezelfde conclusie.
Wat ditmaal anders is, is het genre: wellicht zwartgallig, maar onmiskenbaar een komedie. Of je het grappig vindt, is een kwestie van smaak, al is het moeilijk voor te stellen dat iemand zijn lach kan inhouden bij het zien van wat het personage van Gwendoline Christie (Game of Thrones, Wednesday) in bed draagt.
Gezien de kapsels en kleding moet je er gemakshalve maar van uitgaan dat het verhaal zich afspeelt in de jaren tachtig. En het is blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat er 'sonische gourmetbands' bestaan. Mensen die graag een microfoon bij of in kokend eten plaatsen en de klanken manipuleren, wat wordt gezien als een optreden.
Strickland maakt onder andere gebruik van het gegeven dat humor zit in herhaling. Telkens wanneer het personage Jan Stevens de kamer betreedt, zegt bandleider Elle op geschrokken toon haar naam. Elke ochtend als de digitale haan klinkt, staan de drie bandleden synchroon op (en stoppen de twee vrouwelijke direct een sigaret in hun mond).
Ondanks dat het om de band draait en er twee bekende namen in de cast zitten, is Stones het hoofdpersonage. Het kan zijn dat zijn fysieke klachten grappig bedoeld zijn, maar iedereen die ooit flink last heeft gehad van slechte adem en gasopbouw in de darmen - zonder de mogelijkheid je even af te zonderen - weet dat daar niks lollig aan is. Stones' toestand wordt aan het begin zo helder geïntroduceerd dat je de rest van de film zo'n zorgen om hem maakt dat het een beetje afleidt.
Het wereldje dat Strickland heeft gecreëerd is uniek. Maar wat hij zijn personages daarbinnen laat uitvoeren is niet altijd even meeslepend. Ergens voelt het alsof de conclusie als eerste is bedacht, en de rest opvulling is die daarnaartoe leidt. Het is einde is sterk en kent een solide afronding van waar de personages mee rondlopen. Het voelt als het laatste stukje dat perfect op z'n plek valt in een puzzel waarvan je niet doorhad dat je hem aan het maken was.
Een van de onderwerpen in Flux Gourmet is kritiek op de moderne kunstwereld. Jan Stevens geeft na een eerste proefoptreden feedback over het gebruik van de flanger, een geluidstechnisch effect. Bandleider Elle weet in de eerste instantie niet eens wat een flanger is maar hoe dan ook weigert ze die aan te passen, en Jan Stevens maakt het vervolgens haar missie om dat verdomde ding te verbannen.
Tegelijkertijd is Flux Gourmet zelf onderdeel van deze wereld. Je kunt het vergelijken met Batman v Superman: Dawn of Justice waarin Bruce Wayne kritiek uit over de hoeveelheid schade aan gebouwen die de gevechten tussen held en schurk aanrichten, maar even later zelf ook de halve stad aan diggelen slaat.
Net als Stricklands eerdere films is zijn nieuwste creatie verre van toegankelijk. Als je echter fan bent van rare humor en alternatieve personages zul je gegarandeerd genieten. Na de openingsscène vervaagt het Italiaans retrotintje en krijgt de film meer eigen smoel. Je bent geneigd te zeggen dat hij wat korter had mogen zijn, maar als je een scène eruit moet halen, blijkt elk moment er toch bij te horen.
