Regie: Trevor Frost, Melissa Lesh | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2022

Amper droog achter de oren was de achttienjarige Harry Turner toen hij jaren geleden als militair naar Afghanistan trok. Daar maakte hij de vreselijkste dingen mee en was getuige van hartverscheurende taferelen. Het zorgde ervoor dat Turner om medische redenen moest stoppen met zijn werk. Met een flinke depressie en post-traumatisch stresssyndroom vertrok hij naar het oerwoud van Peru om een einde aan zijn leven te maken.

In de Amazone trof hij de Amerikaanse Samantha Zwicker, een bioloog die zich als doel had gesteld een stichting op te richten om het tropisch regenwoud te behoeden voor de ondergang. Turner besloot zich bij haar aan te sluiten en zich volledig te richten op het opvoeden van de ocelotkitten Khan, met als doel de wilde kat op den duur in de natuur los te laten. Terwijl Turner zich steeds beter ging voelen sloeg het noodlot toe en kwam het leven van Khan en Harry's geestelijke welzijn in gevaar.

Wildcat draait anders dan de titel doet vermoeden nauwelijks om de katten die Harry en Samantha proberen klaar te stomen voor een solitair leven in het wild. De ocelotten die ze grootbrengen dienen enkel als therapie voor Harry om zijn psychische klachten de baas te worden. In korte videofragmenten die je de katten groter worden en Harry groeien in zijn bewustzijn dat het leven toch best de moeite waard is.

Met niet al te veel cynisme zou je Harry's zoektocht naar geluk en bezinning een egodocument van jewelste kunnen noemen. En dat is Wildcat eigenlijk gewoon ook, want de stadia waar de oorlogsveteraan doorheen gaat zijn een opeenvolging van ups en downs. Een flinke dosis zelfbeklag en gevoel voor theater is Harry niet vreemd. Dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt wat zijn ogen in Afghanistan hebben moeten aanschouwen.

Dat Wildcat een egodocument is zal enkel bezwaarlijk zijn voor de kijker die denkt naar een natuurdocumentaire te gaan kijken, waarbij de mens zich compleet losweekt van de gehaaste moderne wereld en nieuw geluk weet te vinden in de basis van het menselijke bestaan. Problematischer is de wijze waarop documentairemakers Trevor Frost en Melissa Lesh de boel aan elkaar gelast hebben. Daar wordt je aanvankelijk niet veel wijzer van.

Hoe Harry er bij aankomst in Peru aan toe was en hoe hij Samantha op zijn pad vond blijft wat onduidelijk. Dit geldt eveneens voor de aard van hun relatie. Nu hoeft heus niet alles in hapklare brokken te worden gepresenteerd, maar Trevor en Lesh geven maar heel geleidelijk context en achtergrond. Dit gebrek aan structuur doet afbreuk aan de verbeelding van Harry's geestelijke ontwikkeling, vooral wanneer een emotionele terugval wordt opgevolgd door een luchtiger tafereel.

Frost en Lesh ondermijnen - hopelijk onbewust - door hun montage de ernst van Harry's klachten. Veelzeggend is bovendien zijn naïviteit. Zo wil hij ocelot Keanu aanleren dat hij mensen niet moet vertrouwen als hij eenmaal aan zichzelf is overgeleverd. Laat het dier nou uitgerekend op juist een mens aangewezen zijn tijdens zijn volwassenwording. Daarbij geeft Harry hem mee dat de kat zich als een wild dier moet gedragen. Dat is het natuurlijk niet en de vele metaforen liggen dan ook op de loer.

Op de juiste merites beschouwd is Wildcat een indringende documentaire die de nodige clichés van de mens die zichzelf terugvindt vakkundig omzeilt. Wat meer balans in de opbouw had dit tot een onvergetelijk document kunnen maken over een getroebleerde jongeman die zichzelf kwijt is en eigenlijk nergens kan terugvinden. Groot op Harry's borst staat 'Nothing else matters' getatoeëerd. Dat is dan ook de kern van dit portret: als je jezelf niet meer kan vinden doet al het andere er niet meer toe.

Wildcat is te zien bij Prime Video.