Regie: Andrew Callaghan | Scenario: Andrew Callaghan | Speelduur: 82 minuten | Jaar: 2022

Jonge twintiger Andrew Callaghan blinkt uit in het in gonzostijl documenteren van de Amerikaanse onderbuik. Zijn doorbraak kwam met het YouTube-kanaal All Gas No Brakes en momenteel trekt hij miljoenen kijkers met Channel 5 with Andrew Callaghan. De kracht van zijn stijl blijft grotendeels overeind in This Place Rules. Deze documentaire toont zijn reis door de Verenigde Staten eind 2020 in de aanloop naar de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021. Maar Callaghan blikt te afstandelijk beschouwend terug op wat hij heeft meegemaakt, wat de onderdompeling in het gebeurde tegengaat.

Gezeten op een regisseursstoel praat hij de boel aan elkaar als een correspondent van The New Yorker. In een alledaagse journalistieke stijl vertelt hij hoe diverse charlatans zoals Alex Jones hun publiek bespeelden tijdens en na de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020, toen ook de pandemie nog voor politieke strijd zorgde. De aanwezigheid van de crew bij alle belangrijke optochten schept een indringend beeld hoe velen werden opgezweept. Dat gebeurde buiten de gangbare sociale mediakanalen om, want daar waren alle agitators al inmiddels van afgegooid.

De consequenties daarvan komen het meest ijzingwekkend in beeld wanneer Callaghan een gezin ontmoet dat in de ban is van QAnon. Het ene moment speelt hij leuk met de kinderen, het andere moment herhaalt een van hen klakkeloos de meest bizarre complottheorieën. Als een ander vertelt dat ze haar vrienden mist nu hun ouders hen thuishouden zodat ze geen mondkapje hoeven te dragen op school, shockeert dat. Het moment laat het best Callaghans gave zien om mensen te openen.

Ook als zijn eigen mening duidelijk naar voren komt, laat hij anderen in hun waarde en fungeert hij als een soort aangever wanneer hij de microfoon onder iemands neus duwt. De een etaleert vervolgens zonder gêne zijn onderbuik, zoals een als druïde geklede man die niet kan ophouden over de kwalijkheid van mannenbesnijdenis op een protest tegen de verkiezingsuitslag. Maar vaak genoeg komen er ook lucide inzichten uit de meest onverwachte hoek. Zo geeft een als The Joker getatoeëerde figuur inclusief onverstaanbaar Florida-accent hilarisch duiding over waar alle charlatans mee bezig zijn.

Net als op YouTube worden de absurde situaties in This Place Rules voorzien van abrupte overgangen naar verbaasde reacties, maar desalniettemin blijft Callaghans respect voor de geïnterviewde overeind. Die openheid brengt hem in contact met markante figuren die kunnen leeglopen zonder dat Callaghan aan mainstreammedia 'bothsidesism' doen. Opgepropt in een trailer presenteert een door pedofilie geobsedeerde presentator bijvoorbeeld complottheorieën die doen denken aan de protocollen van de wijzen van Sion. Voorman van fascistische militie Enrique Tarrio kan nonchalant achteroverleunend vertellen hoe Antifa de boeman is (wat vervolgens interviews met antifascistische demonstranten aan de frontlinie duidelijk tegenspreken).

Callaghan interviewt zelfs de presentator Alex Jones, wat leidt tot bizarre taferelen waarbij ze elkaar whisky voeren en Jones' karakteristieke uitbarstingen nadat Callaghan hem probeert te confronteren met zijn aandeel in het opruien voor de bestorming. Op zulke momenten toont This Place Rules een behoefte tot exposé, iets wat minder voorkomt in Callaghans YouTube-werk. Daar komen zijn reportages beter tot hun recht, zoals een documentaire over trapmuziek die treffend sociale misstanden in de Verenigde Staten openbaart. Het doorgronden van subculturen werkt krachtiger wanneer Callaghan gewoon een microfoon onder de neus duwt in plaats van al te veel willen duiden.