Regie: Adam Shankman | Scenario: Brigitte Hales, Richard LaGravenese, J. David Stem, David N. Weiss | Cast: Amy Adams (Giselle), Maya Rudolph (Malvina), Alan Tudyk (Scroll - stem), James Marsden (Prins Edward), Patrick Dempsey (Robert Philip), Jayma Mays (Ruby), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2022

Het is alweer vijftien jaar geleden sinds Amy Adams ons in Echanted liet zien hoe sprookjesachtig New York kan zijn. Hoog tijd voor een nieuw hoofdstuk van deze populaire musical. Gelukkig niet als remake, maar als vervolgfilm met de sympathieke cast van toen en een paar welkome nieuwkomers.

Amy Adams is zo lief om haar Giselle-stemmetje op te zetten in de supermarkt als ze daar een jonge fan tegen het lijf loopt. Geen actrice verdient de titel 'prinses' meer dan zij. Ze is totaal geloofwaardig wanneer ze met vogeltjes en ander gedierte meezingt. In Disenchanted krijgt ze echter de gelegenheid een andere kant van zichzelf te laten zien.

Om niet het concept van de eerste film uit te melken is een nieuwe locatie een logische keuze. En dus vertrekt Adams als prinses Giselle naar een aandoenlijk dorpje (gefilmd in Ierland en Engeland), maar hoe weelderig deze suburb ook is, ze mist het gemak van het leven in tekenfilmwereld Andalasia en wenst een sprookjesbestaan. En wat gebeurt er met wensen in sprookjes? Die komen spontaan uit.

Wat we in de vorige film moesten missen, krijgen we met het vervolg dan toch eindelijk: Patrick Dempsey zingt en danst mee in deze musical. Hoewel duidelijk niet op zijn gemak stort hij zich met hart en ziel in het prinsenbestaan - zo is hij zeker een dappere prins te noemen. Dempsey speelt vermakelijk met de onwennigheid van zijn nieuwe rol, hoewel de humor die gepaard gaat met het persifleren van het sprookjesbestaan vooral van Adams en nieuwkomer Maya Rudolph komt.

Adams en Rudolph zijn zeer aan elkaar gewaagd. Er is meer chemie tussen deze dames dan tussen Adams en Dempsey. En dat wil wat zeggen, want McDreamy is met de jaren alleen maar aantrekkelijker geworden: met zijn grijze lokken spot hij met Hollywoods hang naar jeugd. Adams en Rudolph weten de overdaad draaglijk te houden, wat Idina Menzel - hoe goed ze ook kan zingen - dan weer niet lukt. Net wanneer de overdadige aankleding en het net iets te lang doorgaande gezang de kijker te veel wordt, wordt die gered door de rollende ogen of een sarcastische opmerking van Rudolph.

Het decor van Disenchanted is overweldigend. Waar het in New York knap was om de magie te vinden, is deze nieuwe locatie overgoten met kleurrijke sprookjeselementen. Er zijn volop subtiele en minder subtiele verwijzingen naar andere Disney-sprookjesfilms als Belle en het Beest, Assepoester en Doornroosje. Ook de animatie is bij vlagen duizelingwekkend, maar wel prachtig. Voor de wat oudere kijker is het heerlijk om te zien hoe, geheel volgens de traditie van de oude animatiefilms, levenloze objecten als keukengerei tot leven worden gewekt.

Ook de onderliggende thema's zijn goed uitgedacht. Heel sympathiek wordt de nadruk gelegd op het samengestelde gezin, waarmee de film herkenbaar wordt voor de gezinnen van nu. Deze strekking wordt ook slim doorgezet naar het sprookjesdeel van de film. Wat Giselle vergat toen ze haar wens deed, is dat sprookjes altijd volgens bepaalde regels lopen en iedereen een vaste rol speelt. Eerder weerlegde Enchanted het geïdealiseerde prinsessenbestaan en nu mag Adams op vermakelijke wijze de clichés over stiefmoeders te lijf gaan.

Disenchanted is te zien bij Disney+.