Regie: Tamana Ayazi, Marcel Mettelsiefen | Speelduur: 92 minuten | Jaar: 2022

In Her Hands portretteert een van de eerste vrouwelijke burgemeesters van Afghanistan in al haar moed. De 26-jarige Zarifa Ghafari startte haar functie twee jaar voordat de Taliban het land weer overnamen, een moment waar de documentaire hard naar aftelt. Terwijl de totalitaire groepering oprukt richting hoofdstad Kabul, bokst Ghafari dagelijks op tegen de sterk patriarchale cultuur die een vrouw als burgemeester niet zomaar accepteert.

Het behoeft weinig uitleg hoeveel moed Ghafari toont wanneer ze met gevaar voor haar leven en reputatie opkomt voor vrouwenrechten. Het komt haar op bedreigen van de Taliban te staan, waardoor ze moet vrezen voor een aanslag en dus continu omringd wordt door bewapende medewerkers. De documentaire toont de controlepunten en de vele geweren en pistolen die haar veiligheid moeten garanderen.

De camera volgt Ghafari op de voet wanneer ze in haar stad krachtige toespraken houdt terwijl mensen zoals haar chauffeur niets dan lof uiten. De momenten waarop de loftrompet even niet klinkt gaan regisseurs Tamana Ayazi en Marcel Mettelsiefen vooral in op de sociale context waarin deze burgemeester haar werk uitvoert. Op straat schampert een man over Ghafari's weigering in de keuken te blijven en de viering van haar huwelijk zorgt voor een heftig telefoongesprek met haar ouderwetse vader. Toch weet ze met haar vuur ook hem aan te steken.

Wanneer de Taliban Kabul innemen, wordt getoond hoe Ghafari thuis in tranen haar tas inpakt en in de chaos op het vliegveld wegvlucht naar Duitsland, van waaruit ze nog steeds opkomt voor vrouwenrechten in haar thuisland. Een aantal Afghanen roept vertwijfeld in de camera tegen de internationale gemeenschap waarvoor die laatste twintig jaren eigenlijk waren. Een bijzondere inkijk in het iconische moment dat de mislukking van de Amerikaanse invasie bezegelde.

Maar dergelijk op de grond nieuws vergaren combineren met diverse archiefbeelden laat Ghafari's dagelijkse strubbelingen behoorlijk onderbelicht. Waar zij in haar strijd precies tegenaan loopt dan ook blijft vrij summier. Ayazi en Mettelsiefen laten het onderwerp van hun film dan ook veelvuldig los en brengen zelfs een bezoekje aan de Taliban. Daar verzekert iemand hen dat al het geweld alleen van de andere kant komt. Uiteraard geen woord over hun gewelddadige repressie; ze voetballen gezellig met elkaar.

Als Ghafari in de laatste weken van de regering aan de slag kan bij het ministerie van defensie, blijft haar chauffeur teleurgesteld achter zonder uitzicht op werk. Na de machtsovername door de Taliban wordt hij zelfs gedwongen op te trekken met mensen waar hij voorheen nog kogels mee uitwisselde. Maar de parallel met zijn voormalige bazin, die vertelt te hebben geprobeerd hem mee te nemen naar haar nieuwe baan, diept de film weinig uit.

Het vormt een zeldzaam moment waarop In Her Hands voorbij een portret van Ghafari als generieke heldin gaat. Vaker zien we haar uitkijkend over het imposante Afghaanse landschap in voice-over vertellen over haar strijd. Maar net als met de nieuwsreportage-achtige uitstapjes doet ook hier de film haar inspirerende verhaal tekort.

In her Hands is te zien bij Netflix.