Liefde gaat gepaard met verlies. Met Un Beau Matin laat regisseur Mia Hansen-Løve zien hoe rouw en liefde met elkaar verbonden zijn. Bovenal is dit een film over het leven zelf. Verwacht geen grootse emotionele climaxen, maar een meanderend geheel vol tegenstellingen. Hoewel dit gerust een 'kleine film' mag heten, verrast hij met zijn emotionele, poëtische en existentiële gelaagdheid.
Sandra is weduwe en draagt in haar eentje de zorg voor haar kind. Ze werkt als tolk en vertaler in Parijs. Dit combineert ze ook nog eens met de zorg voor haar dementerende vader Georg. Als Sandra tijdens een parkwandeling Clément, een oude vriend van haar overleden man, tegen het lijf loopt, slaan al snel de vonken over. Clément heeft alleen nog een eigen gezin waar hij moeilijk afstand van kan nemen.
Het lijkt een natuurwet te zijn dat de Franse film over een buitenechtelijke affaire moet gaan. Hansen-Løve weet echter heel slim clichés te vermijden door het verhaal exclusief vanuit Sandra te vertellen. Door deze keuze zien we niet het gebruikelijke stranden van een huwelijk, maar de kalverliefde die ook volwassenen nog kunnen voelen. De film veroordeelt haar bestaan als minnares dan ook geenszins.
Het past binnen het grotere geheel van de film. Er is geen eenduidige filosofie die gepresenteerd wordt, maar de focus ligt op het leven zelf. Dit leven kan uiterst rommelig zijn, zeker als het om de liefde gaat. Toch is er een bepaalde kracht waarmee we ondanks de fouten die we maken door blijven zetten. En in hoeverre kun je nog spreken van leven als je je steeds minder hierover herinnert en de objecten om je heen steeds meer vervagen?
Sandra's vader lijdt aan het syndroom van Benson, een vorm van dementie die eerst de visuele vermogens aantast. Als eerste symptoom kon hij de letters van boeken niet meer herkennen. Voor een filosofieprofessor wiens leven voor een groot deel uit boeken bestaat, is dit uiterst pijnlijk. Opvallend zijn de poëtische zinnen die hij per ongeluk uitspreekt omdat hij niet de juiste woorden kan vinden.
Omdat Sandra niet langer de zorg voor haar vader kan dragen, besluit de familie hem naar een verzorgingstehuis te brengen. Het blijkt echter nogal moeilijk om een goede locatie te vinden. Georg bezit steeds minder, terwijl ook de persoon die hij was steeds verder vervaagt. Zelfs het horen van een van zijn favoriete muziekstukken wordt teveel, omdat dit herinneringen oproept die hij niet kan plaatsen of vinden.
Lea Seydoux draagt de film met haar spel. De glamour die ze in veel van haar rollen meebrengt heeft ze hier totaal niet. Ze is te zien met kort geknipt haar, weinig make-up en zeer alledaagse kleding. Ze weet in de huid van deze 'normale persoon' juist te etaleren wat ze kan. Het is ongelofelijk knap hoe Seydoux haar pijn en verliefdheid zo subtiel weet te brengen zonder ook maar een moment medelijden op te roepen.
Un Beau Matin vermijdt dan ook grote emotionele momenten. Heel langzaam en fijnzinnig bouwt hij op richting einde, dat geen echte climax heeft, maar wel een ontroerende lading. Uitkijkend over Parijs is dit misschien wel de mooie ochtend waar de titel over gaat. De credits komen voorbij en het besef begint in te dalen dat een film met ogenschijnlijk weinig gebeurtenissen tot de diepste kern van het mens-zijn is doorgedrongen.
