Regie: Mike Barker | Scenario: Jessica Knoll | Cast: Mila Kunis (TifAni), Finn Wittrock (Luke), Chiara Aurelia (jonge TifAni), Connie Britton (Dina), Scoot McNairy (Andrew), Justine Lupe (Nell), Dalmar Abuzeld (Aaron), Alex Barone (Dean), e.a. | Speelduur: 113 minuten | Jaar: 2022

Mila Kunis is typisch zo'n actrice die meer lof verdient voor haar kunnen. We kennen haar vooral als de vrouw van Ashton Kutcher en van het lichtere werk zoals romantische komedies. Kunis speelde ook indrukwekkende dramatische rollen, onder andere in Black Swan. De actrice, die geboren werd in het westen van Oekraïne en op jonge leeftijd met haar familie naar de States vluchtte, heeft ook het vermogen om met zwaarder drama om te gaan. Mits ze in de juiste films wordt gecast.

Dat laatste is de conclusie als de aftiteling van Luckiest Girl Alive, de verfilming van de gelijknamige bestseller van Jessica Knoll, over je scherm rolt. Dit is een klassiek geval van een kundige cast die een beter geordende film had verdiend. Knoll tekende voor de bewerking van haar eigen boek, maar heeft er wel een chaos van gemaakt. Het gegeven is ijzersterk: Kunis speelt TifAni, een vrouw die op het eerste oog alles goed voor elkaar heeft. Ze heeft een baan als journalist bij een gerenommeerd tijdschrift, met oog op een positie bij New York Times Magazine.

TifAni, die zich liever Ani laat noemen, staat ook nog eens op het punt om in het huwelijksbootje te stappen met Luke, een knappe sportieve succesvolle telg uit een schathemeltjerijke familie. In een van de vele voice-overs verkondigt de jonge vrouw dat Luke al haar geheimen kent en ze ook accepteert. Maar weet haar aanstaande wel hoezeer Ani nog steeds worstelt met een dramatische schietpartij op haar voormalige privéschool twintig jaar geleden?

Luckiest Girl Alive is een drama over hoe trauma nog steeds kan doorwerken in iemands leven, ook wanneer het lijkt dat je alles perfect voor elkaar hebt. Het verleden van Ani wordt weer opgerakeld als een filmmaker een documentaire wil maken over het voorval. Ani, die essentieel is voor de documentaire, heeft altijd de boot afgehouden ook al wordt haar betrokkenheid in de toedracht verweten. Een eveneens betrokken ex, die zich als politicus hard maakt voor strenge wapenwetgeving, doet haar anders besluiten.

Verfilmer Mike Barker heeft moeite om de boel overzichtelijk en duidelijk te houden. Hij hoeft echt niet alles voor te kauwen, maar zijn personages vermelden essentiële informatie soms in een bijzin tussen neus en lippen door. Met korte flashbacks naar Ani's puberteit schetst hij een gefragmenteerd maar rommelig beeld van het verleden. Echt kennismaken met de belangrijkste hoofdrolspelers uit 1999 is er niet bij dus de aanloop naar het gruwelijke incident komt niet goed uit de verf.

Vaak dient verwarring als narratief middel om de aandacht van de kijker vast te houden en de mentale staat van een personage vorm te geven. Hier wekt het alleen maar ergernis, omdat de terugblikken kort, haastig en onaf zijn. Dit komt wat meer tot rust zodra de zaken wat beter zijn neergezet. Toch kun je je niet aan de indruk onttrekken dat belangrijke (zij)thema's zoals de Amerikaanse wapenlobby, Ani's getroebleerde relatie met haar moeder en 'het is eigenlijk gewoon je eigen schuld' in de verdrukking komen.

Schietpartijen op Amerikaanse scholen zijn schering en inslag en je moet geen kans onbenut laten om de persoonlijke kant van een dergelijk gruwelijk drama te vertellen. Dat het niet altijd zo indrukwekkend kan zijn als Gus van Sants Elephant snapt ook iedereen. Bij Luckiest Girl Alive is het gedegradeerd tot een haastig verteld gegeven, waarbij je je vooral afvraagt hoe het nou precies in elkaar steekt in plaats van je te bekommeren om Ani's welzijn.

De boodschap hier is niet de schietpartij zelf maar de aanleiding daartoe. In welke mate worden betrokkenen geloofd of vinden omstanders dat henzelf ook wat te verwijten valt? Dat aspect krijgt onvoldoende aandacht. Aan Mila Kunis ligt het niet; ze had een betere film verdiend.

Luckiest Girl Alive is te zien bij Netflix.