Hebben we dieren nodig om een gat op te vullen dat mensen niet kunnen opvullen? Wat zegt de relatie die eigenaren met hun huisdieren hebben over de relatie die ze met mensen hebben? M'n Beessie en Ik, een nieuwe documentaire van Johan Kramer, geeft op een treffende manier antwoord op deze vragen.
M'n Beessie en Ik opent met een absurde scène van een groot knorrend varken dat in de achterbak van een geel autootje wordt gehesen. Francis Bacon, roepnaam Frans, is het huisdier van Kim. Ze noemt hem een autistisch klein jongetje en verbaast zich erover hoeveel Frans eigenlijk op mensen lijkt. Hij praat bijvoorbeeld heel veel en voelt energieën goed aan. Maar lijkt Frans werkelijk op de mens of wil Kim menselijke eigenschappen in "haar maatje" zien?
Naast Kim en Frans volgt de documentaire nog andere huisdieren en hun baasjes. Zo heeft Jo-Ann, een meisje met autisme, veel steun aan haar hond Mikey. Ze heeft geen vrienden op school, maar Mikey is er altijd voor haar. Lena noemt haar kat en Instagram-hit Zappa haar eerste kind, ondanks dat ze in verwachting is van haar echte eerste kind. Vico is een grote fan van sfinxkatten en kan zich geen leven zonder zijn katten voorstellen, maar daten gaat daardoor lastig. Wollie is onlangs gescheiden en er bestond geen twijfel over dat haar hond Kamatz met haar meeging. Haar hond wil wel met haar dansen, in tegenstelling tot haar ex. Runa vindt rust bij haar Afrikaanse albino agaatslak Her Majesty Nokia.
De baasjes en huisdieren worden geobserveerd in hun eigen huis, waar de huisdiereigenaren ook geïnterviewd worden. Zo ontstaat een reeks portretten die elkaar in willekeurige volgorde afwisselen. De baasjes vertellen over hun bijzondere relatie met hun huisdieren, waarbij iedereen de onvoorwaardelijke liefde die ze van hun huisdier ontvangen benoemt. Ze zien hun huisdier niet als huisdier, maar eerder als een beste vriend of een onderdeel van het gezin.
De beelden van hoe liefdevol de baasjes met hun huisdieren omgaan zijn aandoenlijk, zo niet hartverwarmend. De relatie tussen de eigenaren en dieren is intens, maar er gaat ook iets triestig schuil. Ieder huisdier lijkt ook een bepaald gemis in de levens van de baasjes op te vullen. Een partner, een (menselijke) vriend, aandacht, erkenning... In de ogen van de eigenaren biedt een huisdier alles wat ze nodig hebben. Je voelt de teleurstelling die de baasjes bij mensen hebben ervaren.
Hoe geestig en absurd sommige scènes en gesprekken ook lijken, Kramer brengt ieder koppel op een respectvolle manier in beeld. Ieder baasje wordt in zijn waarde gelaten en kan volledig zichzelf zijn. Er is geen enkel oordeel te bespeuren. De baasjes worden op hun meest kwetsbare momenten gefilmd, wanneer ze geconfronteerd worden met de dood van hun huisdier of een verandering in de thuissituatie. Of door de gedachte alleen al. Voor de één kan M'n Beessie en Ik overkomen als een luchtige documentaire, anderen zullen de tragiek doorvoelen.
