Het whodunit-genre lijkt helemaal op te leven. Vooral verhalen gebaseerd op en geïnspireerd door Agatha Christie vallen goed in de smaak; Kenneth Brannagh's Murder on the Orient Express en Rian Johnsons Knives Out hebben niet voor niets sequels gekregen. Tom George' debuutfilm doet een wanhopige poging om mee te liften op de Knives Out-hype. Helaas zonder te begrijpen wat die film zo'n succes maakte.
"Als je er één hebt gezien, ken je ze allemaal", aldus het eerste moordslachtoffer Leo Köpernick in de voice-over over moordmysteries. Meteen wordt duidelijk dat See How They Run een ode aan Agatha Christie probeert te zijn door haar meest succesvolle toneelstuk The Mouse Trap een prominente rol te geven. Maar het is niet simpelweg een ode; de film probeert een twist te geven aan de standaardformule met een komische en zelfbewuste toon.
Deze benadering van het materiaal zorgt voor één of twee glimlachjes, maar moet vooral het pijnlijk doorzichtige script compenseren. Op het gebied van hinten naar 'twists' hanteert See How They Run de subtiliteit van een sloophamer; alles ligt er zo dik bovenop dat het bijna treurig is hoe erg deze film zijn best doet om intelligent te zijn. Ook de (weinige) grollen die niet gerelateerd zijn aan het whodunit-genre schieten zwaar tekort. De substantie van al deze grappen blijft beperkt tot het benadrukken van de domheid of excentriciteit van een personage.
Deze ridiculisering is erg ongepast, want de voornaamste drive van whodunits is de opmerkelijke verschijning van de detective. De enige karaktertrek van de detective die de moord in See How They Run moet oplossen is laksheid. Detective Stoppard heeft geen bijzondere skills of trekjes maar wel voortdurend een wodkafles in de hand. Ook de resterende personages missen diepgang; op een enkeling na kan elk personage met één woord worden samengevat.
De focus in See How They Run lijkt voornamelijk te liggen op de Wes Anderson-achtige stijl van de film. Dat levert indrukwekkende sets en kostuums op en hier en daar ook een aardig shot. Door het gebrek aan een nieuwe of verfrissende visie pakt het echter uit als een mislukte imitatie. Dat is teleurstellend, want een Wes Anderson-whodunit klinkt als de droom voor elke filmliefhebber. Helaas moeten we het voorlopig doen met een hoop gemist potentieel.
