Veertig jaar nadat Steven Spielberg het onooglijke ruimtemannetje uit E.T. the Extra-Terrestrial op aarde liet landen, komt deze familieklassieker opnieuw in de bioscoop. Voor het eerst ook in IMAX. Het naamloze ruimtemannetje komt met een ruimteschip naar onze wereld, waggelt wat door het aardse landschap en trekt dan ongewild de aandacht van een groep onbekende mensen. Geschrokken wil hij terugvluchten naar het ruimteschip, maar zijn buitenaardse vriendjes (of familie) hebben de lancering al ingezet en laten hem moederziel alleen achter.
Het lot werpt hem in de schoot van Elliott, de middelste van drie kinderen. Zijn vader heeft pas de familie verlaten en is verhuisd naar Mexico. Zijn moeder houdt zo goed en zo kwaad als het kan het huishouden draaiende. Als Elliott en het ruimtemannetje elkaar ontmoeten is er eerst een diepe schok. Alsof twee culturen elkaar ontmoeten en niet goed weten hoe met elkaar om te gaan.
Omdat Spielberg E.T. heeft gemaakt vanuit het perspectief van een kind, overheerst na die eerste verbijstering voornamelijk kinderlijke nieuwsgierigheid. En daarna vriendschap. Elliott en het ruimtemannetje worden de dikste maatjes. Zo dik, dat ze een spirituele connectie ontwikkelen. Alles wat het ruimtemannetje voelt, ervaart Elliott ook. Dit leidt tot hilariteit (zie de scène waarin Elliotts klas kikkers moet ontleden) en drama (als beide personages doodziek worden).
Het is wonderbaarlijk hoe stevig E.T. na veertig jaar nog op zijn buitenaardse poten staat. Vermoedelijk komt dit door de universele thema's. Spielberg verwerkte zijn eigen trauma in deze film - ook hij is het kind van gescheiden ouders - die verder gaat over de afwezige ouder en de zoektocht naar liefde. Hierdoor lijkt E.T. nauwelijks verouderd na vier decennia. Alsof hij bevroren is geraakt in de tijd. Melissa Mathison schreef destijds het script en wist het zoete en schattige te combineren met een meer scherp volwassen randje.
Mocht je de kans krijgen, ga E.T. dan zeker in de bioscoop bezoeken. Ook als je hem al zo vaak hebt gezien. Het waggelende ruimtewezentje met zijn uitrekbare nek, grote ogen en schorre stem, de indringende muziek van John Williams, het ruimteschip aan het begin en einde van de film, alles is grootser en sfeervoller op het witte doek. Als dit supervertederende verhaal over twee verloren zielen vandaag uit was uitgebracht, had het alle eindejaarslijstjes gedomineerd.
Dit is overigens niet de eerste keer dat E.T. een nieuwe uitgave krijgt. Al in 2002 besloot Spielberg om de film grondig op te poetsen en zijn iconische ruimtewezen met digitale effecten een make-over te geven. Dat is dit keer niet het geval en dat is ook niet nodig. Voor een film uit 1982 oogt Spielbergs buitenaardse familiefilm nog altijd fris.
