De Franse regisseur Claude Lelouch heeft een indrukwekkende carrière achter de rug. Al sinds de jaren zestig maakt hij gerenommeerde films, en heeft daarmee een grote invloed gehad op de Franse filmgeschiedenis. L'Amour C'Est Mieux que la Vie, te vertalen als 'De liefde overstijgt het leven', is de Abraham van zijn filmografie. Dat moet uiteraard groots gevierd worden met alle daarbij behorende zelfgenoegzaamheid.
Gérard is een rijke, oude en eenzame man die te horen heeft gekregen dat hij terminaal ziek is. Zijn laatste wens is om nog één keer liefde te ervaren. Daarom proberen zijn twee beste vrienden een escort in te huren om Gérard nog één kans in de romantiek te geven. Wanneer ze een gesprek hebben met de directrice van het escortbureau biedt zij aan om zelf de potentiële partner te worden. En Jezus speelt ook een rol in dit geheel.
Dat deze film een 'happening' is wordt keer op keer herhaald. Afgezien van de reminders aan het begin en eind gebruikt de film beelden uit eerdere films van Lelouch als flashbacks. Het is een aangename toevoeging aan de thematiek van de film: terugkijken op het leven. Het personage Gérard fungeert daarmee als een verlengstuk van Lelouch zelf, die met zijn vierentachtig jaar ook niet meer de jongste is.
Ondanks de hoge leeftijd van de regisseur spat de speelsheid en dynamiek van het scherm. De vrolijke muziek en levendige montage complementeren het plezier dat de acteurs hebben met hun rollen. Dit enthousiasme kan echter niet verbergen dat de film een zekere arrogantie en zelfverheerlijking uitstraalt. Op het einde brengt de film een hommage aan alle acteurs en actrices met wie Lelouch (veel) heeft samengewerkt (vandaar dat de personages dezelfde voornaam hebben als hun spelers), maar toch lijkt de film meer een egotrip te zijn dan een eerbetoon. Zeker omdat Gérard, die overduidelijk Lelouch representeert, herhaaldelijk gezegend wordt door Jezus.
De religieuze ondertoon voelt niet op zijn plek. Hoewel de scènes met Jezus en kompanen vrij komisch zijn, hebben ze geen meerwaarde in het verhaal. Het nut is om de liefde te vieren, en Jezus zou daarbij moeten helpen. Doordat deze Jezus-scènes totaal geïsoleerd staan van de centrale romance en geen bevredigende conclusie hebben lijkt het soms alsof ze een connectie hebben met een film die (nog) niet bestaat.
Voor wat het waard is; het bizarre verhaal heeft zijn sterke momenten. Sandrine Bonnaire en Gérard Damon hebben een uitstekende chemie, en hun gesprekken zijn apart maar natuurlijk. Als het magisch realisme uit de film gehaald zou worden en er meer gefocust zou worden op de relatie tussen de twee, én hoe ze terugkijken op hun leven, zou de film een stuk aangenamer zijn om naar te kijken.
