In de moerassen van North Carolina wordt het lichaam van quarterback Chase Andrews gevonden. Hoewel de politie geen duidelijk bewijs kan vinden voor moord, verdenken ze het moerasmeisje Catherine 'Kya' Clark ervan de jongen te hebben omgebracht. Kya en de bewoners van het simpele vissersdorpje hebben altijd al een gespannen relatie gehad. Where the Crawdads Sing diept die flink uit.
"Het moeras weet alles van de dood" is de zin die het mysterie inluidt. Maar afgezien van Chase' dood zien we echter geen dood en verderf. Het moeras is juist springlevend, een plek waar alle wezens harmonieus samenleven en de liefde bloeit. Alleen menselijke haat en geweld verstoren de balans. De enige elementen die Kya's leven onaangenaam maken, zijn haar alcoholverslaafde vader die zijn woede uit met geweld en de bewoners die Kya als een gevaarlijke buitenstaander zien.
Helaas doet een compleet ongeloofwaardige uitvoering van het matige script deze mooie en subtiele tegenstelling teniet. In het begin komen we te weten dat Kya op jonge leeftijd door haar familie is verlaten en voor zichzelf moet zorgen. De prachtige verschijning die Daisy Edgar-Jones heeft, met mooi gewassen en opgemaakt haar, sneeuwwitte tanden, enzovoorts, staan haaks op de omstandigheden waarin ze leeft. Nergens zijn schrammetjes of muggenbeten te zien; zelfs wanneer ze een nacht in het zand heeft geslapen ziet ze er nog keurig opgemaakt uit.
Afgezien van Kya's verschijning, die niets afdoet aan Edgar-Jones' prima acteerwerk, voelt ook de romantiek uitermate geforceerd. De chemie met de twee romantische partners in de film ontbreekt. In het geval van Chase is dat gelegitimeerd, omdat hij slechts geïnteresseerd is in de seks, maar het helpt niet dat ze evenmin chemie lijkt te hebben met Tate, die wél de ware voor haar lijkt te zijn.
Door de zware nadruk op de liefdesverhoudingen verlegt Where the Crawdads Sing bovendien de aandacht van het moordmysterie naar de (minder interessante) affaires. Het gevolg is een inconsistente opbouw en een constante verandering van toon. De romantische scènes staan haaks op de gedeelten die focussen op de moord en ze worden niet op een bevredigende manier aan elkaar gemonteerd.
De ongeloofwaardige personages, de overdreven nadruk op relaties en de inconsistente toon en opbouw ruïneren een spannende en onderhoudende romantische thriller. Het dieptepunt is de overduidelijke parallellen met To Kill a Mockingbird, waar veel inspiratie uit gehaald is. De controverse dat deze film aan 'whitewashing' lijkt te doen (het boek wekt de suggestie dat Kya en haar familie gekleurd zijn) maakt het allemaal nog pijnlijker.
