Ryûsuke Hamaguchi gooide de afgelopen twaalf maanden hoge ogen met Drive My Car, inclusief prijzen op Cannes 2021 en de Oscars van 2022. Maar hij maakte daarvoor nóg een prachtige film, die nu eindelijk de Nederlandse bios bereikt: Wheel of Fortune and Fantasy.
De Japanse titel van Wheel of Fortune and Fantasy betekent zoiets als 'toeval en verbeelding', en dat is een toepasselijker titel voor de drie verhalen die Hamaguchi hier vertelt. Wheel of Fortune and Fantasy bestaat namelijk min of meer uit drie korte films, waarin die twee thema's telkens weer een rol spelen. De verhalen staan los van elkaar, maar de segmenten bouwen wel op elkaar voort, met een fascinerend begin, een spannend hoogtepunt en een emotionele ontlading in het laatste deel.
Hamaguchi opent met een taxirit met twee vriendinnen die elkaar een tijd niet gezien hebben. Tsugumi vertelt Meiko enthousiast over haar nieuwe vriend. Nadat Tsugumi is afgezet in een buitenwijk, gaat Meiko terug naar de stad om haar ex te confronteren met de ontdekking dat hij Tsugumi's nieuwe vriend is. Een intens en verwarrend gesprek volgt, met verrassende uitkomsten, ook voor henzelf.
Ondanks de intense emoties houdt Hamaguchi het licht, op een manier die samen met de structuur, de dominantie van romantische thema's en de lange gesprekken aan het werk van de Franse filmmaker Éric Rohmer doen denken. Met name films zoals Quatre Aventures de Reinette et Mirabelle of Les Rendez-vous de Paris.
In het tweede segment probeert de getrouwde Nao professor Segawa te verleiden, een idee van een leerling met wie zij een verhouding heeft. Om Segawa hiermee in verlegenheid te brengen of zelfs te chanteren, als wraak voor het lage cijfer dat hij van hem kreeg. Nao probeert dit in gang te zetten door een seksueel expliciete passage uit Segawa's eigen boek voor te lezen. Maar net als eerder is het resultaat verrassend voor zowel ons als de personages.
Het beste bewaart Hamaguchi voor het laatst. In het afsluitende deel gaat Moka naar een schoolreünie na twintig jaar, in de hoop daar haar ex-geliefde te zien. Dat lukt niet, maar de volgende dag komt ze haar toevallig op het station tegen, vlak voordat ze terug naar Tokio zou gaan. Eenmaal bij haar thuis uitgenodigd komt ze erachter dat deze vrouw (met man en kind) niet haar ex is, maar Nana heet. En Moka is niet wie Nana dacht dat ze was.
Het is de treffendste uitbeelding van wat er gebeurt als onze verbeelding en de realiteit langs elkaar heen gaan lopen en we de twee niet meer uit elkaar kunnen halen. Deze drie korte films, die samen een heel bijzonder geheel vormen, laten prachtig zien hoe dat desalniettemin veelbetekenend en inzichtgevend kan zijn. Hopelijk is daarmee te ontsnappen aan het immer achtervolgende verleden.
