Lamb is een IJslands horrordrama met een folkrandje, waarin een compleet van de pot gerukte idee een bloedserieuze ondertoon krijgt. Het eerste halfuur gebeurt er eigenlijk niet zo bijster veel, lijkt het. Maria en Ingvar runnen een boerderij met schapen, ze wisselen weinig woorden met elkaar. Maar er zijn al aanwijzingen voor de gespannen sfeer tussen de partners, iets hangt als een schaduw over hun huwelijk. En dan wordt een lammetje geboren. Het wordt niet in de stal apart gelegd, maar krijgt een plekje in huis. In een kinderbedje. Het beestje krijgt de naam Ada, en vervolgens ook de aandacht die een mensenmoeder normaal voor haar eigen kind reserveert.
Noomi Rapace kennen we als de oorspronkelijke Lisbeth Salander, de gepiercete computerkraker uit de populaire Zweedse Millennium-filmtrilogie. In Lamb zien we in haar kille, bijna zombie-achtige verschijning langzaamaan de waakvlam van moederliefde steeds verder ontbranden. De gewichtigheid waarmee Rapace haar rol invult, draagt dit verhaal. Een verhaal dat in beginselen al diep absurd is.
Lekker lang wordt in het midden gelaten waarom ze op deze manier op lammetje Ada reageert. Nog langer duurt het voordat er een buitenstaander met dit bizarre gezinsritueeltje wordt geconfronteerd; Ingvars broer en lanterfantende ex-popster Pétur. Regisseur Valdimar Jóhannsson speelt een ingenieus spel om met zo min mogelijk actie de sluimerende spanning op de spits te drijven, en dat vraagt veel geduld van de kijker. Gevoelsmatig ga je van een takkelangzame dramafilm naar onbegrijpelijk absurdisme, en dient de echte horror zich pas tergend laat aan.
Eigenlijk dagen de makers ons uit om mee te gaan, terwijl ze eigenlijk zeer spaarzaam omgaan met informatie. De reactie van Ingvar en vooral van Maria op Ada is veel belangrijker dan de onderliggende redenen waarom zij beiden op deze manier met de situatie omgaan. En het valt te bediscussiëren of de bedoelingen van de makers niet een stuk minder serieus zijn dan de manier waarop de vertelling wordt gepresenteerd. Drama is uiteindelijk ook maar een stijlvorm.
Reken je op schrikmomenten? Dan is Lamb niet aan jou besteed. Wil je lekker veel dialoog, of moet je de beweegredenen van de hoofdpersonages volledig kunnen begrijpen om mee te gaan in een verhaal? Dan kun je misschien beter naar Belfast gaan. Maar ook voor Lamb is een publiek. Een cultpubliek met een hoop geduld. Maar de zorgvuldigheid waarmee dit kleine verhaaltje leven is ingeblazen is zeker de moeite waard om eens lekker over je heen te laten komen.
