Het is een frequent fenomeen: acteurs die op de regiestoel plaatsnemen. Vaak komt de carrièreswitch voort uit een intens verlangen om een geliefd boek, toneelstuk of script te verfilmen. Als acteurs aan het regisseren slaan dan is er ook vaak meer aandacht voor de spelers en hun interactie. Echte acteursregie dus, al zou elke regisseur hier natuurlijk veel aandacht voor moeten hebben. Actrice Maggie Gyllenhaal maakt met The Lost Daughter haar regie- en scenariodebuut. Als hoofdrolspeelster koos ze Olivia Colman. Alsof je die nog iets moet uitleggen.
Gyllenhaal gaat aan de haal met een van oorsprong Italiaanse roman, waarin de invloed van het verleden op het heden, schuldgevoelens, obsessies en fixaties een grote rol spelen. Colman speelt een academicus die het allemaal op haar dak krijgt tijdens een werkvakantie in Griekenland. Hoe zeer je ook weg probeert te lopen voor ervaringen uit het verleden, ze weten je altijd weer te vinden. Colmans personage Leda Caruso ondervindt het aan den lijve.
Ook al probeert ze ontspanning en werk te combineren, echt tot rust komen lukt Leda niet. Zo is er de tamelijk opdringerige opzichter van haar appartementencomplex die van alles van haar wil. Tijdens een rustig verblijf aan een kiezelstrand wordt de rust verstoord als een groep rijke Amerikanen opduikt. Contact met de dames van de groep verloopt moeizaam en Leda wordt met hoon gadegeslagen als ze weigert een beetje op te schuiven. Als een van de kinderen van de groep verdwijnt, helpt Leda niet alleen mee met zoeken maar moet ze ook terugdenken aan haar eigen verleden en moederschap, waarin ze een vergaande en voor velen onacceptabele keuze moest maken.
Leda blijft ondanks de verklarende flashbacks een groot mysterie en dat is nou precies wat dit spannende drama drijft. In flitsen krijgen we wat mee van het moeizame moederschap dat haar academische carrière in de weg stond. Daarbij doemt de vraag op of je alles opzij moet zetten voor je kinderen of er ook nog zoiets als een eigen leven bestaat. Treffend is de wijze waarop Leda aansluiting probeert te vinden binnen de groep academici. Erkenning die ze niet kan vinden bij haar partner of twee dochters.
Knap is de wijze waarop Gyllenhaal de wisselwerking met een van de Amerikaanse moeders vormgeeft. Er gaat een constante dreiging uit van de vrouwen in hun interactie met Leda, maar echt je vinger erop leggen is lastig. Ze gaan wellicht net iets te ver in het stellen van hun vragen, of de gunsten die ze van Leda vragen. Met name de jongste, Nina, is een emotionele vampier die bij Leda niet alleen het verleden van de professor oprakelt, maar haar ook langzaam emotioneel leegzuigt zonder dat ze er wellicht erg in heeft. De spanning is soms om te snijden, maar is tevens ongrijpbaar.
Leda is echter geen gewillige vrouw, want ze geeft wel degelijk haar grenzen aan en bewaakt haar eigen autonomie. Dit brengt haar vaak ongewild in de problemen, omdat ze met haar reserves ook argwaan en ergernis wekt. Ze wil een net aangeboden maaltijd graag even alleen nuttigen, of geeft heel duidelijk aan geen behoefte te hebben aan sociale interactie. Als ze ook nog eens een pop van het vermiste meisje achterhoudt, dan is met een relatief onschuldig object weer een extra spanningslaag gecreëerd. De ontastbare beklemming in combinatie met Colmans immer solide spel maken van deze boekverfilming een prettig onconventioneel drama. Dat uiteindelijk veel wordt uitgesproken en opgelost deert weinig.
The Lost Daughter is nu te zien in de bioscoop en vanaf 31 december ook op Netflix.
