Het succesvol in beeld brengen van ongebreidelde chaos kan nogal een opgave zijn, maar regisseur Kirill Mikhanovsky lijkt zijn hand er niet voor om te draaien. Give Me Liberty is een film vol chaotische energie die alle kanten op lijkt te stuiteren, maar toch vertelt hij een klein en oprecht verhaal. De levens van verschillende gemarginaliseerde groepen komen samen in deze film en krijgen een kleurrijk podium. De roep om vrijheid in Give Me Liberty gaat gepaard met een flinke dosis anarchistische energie.
Vic is werkzaam als chauffeur bij het gehandicaptenvervoer in Milwaukee. Hij heeft een hele rits afspraken staan voor de dag, maar als bijna het gehele gebouw waar hij in woont, inclusief zijn opa, hem vraagt om hen naar een begrafenis te brengen, ziet hij zichzelf genoodzaakt om hen te helpen, waardoor hij al snel een flinke achterstand bij zijn werk oploopt. De bus vol Russen botst al snel met Tracy, een van de Afro-Amerikaanse gehandicapten die Vic moet vervoeren. Op elke locatie waar Vic komt moet hij net te lang blijven rondhangen vanwege verschillende omstandigheden die allemaal buiten zijn controle lijken te liggen. Een van de grote aanjagers hierin is Dima, een Russische jongeman die geobsedeerd is door vrouwen, eten en boksen. Dima zegt de neef te zijn van de overleden vrouw van wie de begrafenis is, maar of hij echt familie is blijft onduidelijk.
Give Me Liberty speelt zich met name af in het busje van Vic, maar weet toch een hoop aan te kaarten over de segregatie in Milwaukee. Op fraaie wijze nemen de filmmakers tussen alle chaos door de tijd om de verschillende minderheden een stem te geven. De Afro-Amerikanen, de gehandicapten en de Russische immigranten worden allemaal op geheel unieke wijze in beeld gebracht met hun eigen verhaal. Doordat in deze film voornamelijk met niet-professionele en onbekende acteurs wordt gewerkt hebben de personages die langskomen werkelijk iets authentieks.
Uiteindelijk lijkt Give Me Liberty vooral ook hoopvol te zijn over de staat van de mensheid. Ondanks de grote verschillen lijken al deze groepen toch samen te kunnen leven. Dit sentiment wordt misschien nog wel het beste samengevat met de versie van 'Born in the U.S.A.' van een gehandicapte man in een leren jack met de Amerikaanse vlag erop. Onder al het persoonlijke leed lijkt de American Dream nog springlevend voor deze mensen. Misschien dat Vic, die door zijn gebrek aan ambitie de nodige verwijten van zijn familie krijgt, nog het meest van allemaal deze droom leeft door zijn leven geheel in het teken te stellen van het helpen van andere mensen. "Love conquers all," oreert een van de cliënten van Vic rokend in zijn bed. Het is misschien een nogal gemakkelijk sentiment, maar door deze uitermate goedhartige film gaat ook de grootste scepticus geloven in dit centrale thema van naastenliefde.
