Regie: Brandon Cronenberg | Scenario: Brandon Cronenberg | Cast: Andrea Riseborough (Tasya Vos), Christopher Abbott (Colin Tate), Jennifer Jason Leigh (Girder), Sean Bean (John Parse), e.a. | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2020

Is scenarist-regisseur Brandon Cronenberg ten prooi gevallen aan mindcontrol? Je zou haast denken van wel: in Possessor weerklinkt namelijk wel heel nadrukkelijk het vroegere werk van vader David Cronenberg, de meester van de bodyhorror. Of dat een probleem is, valt te bezien; er zijn in elk geval veel slechtere leermeesters denkbaar dan de man achter pareltjes van cultfilms zoals Videodrome (1983) en The Fly (1986). Gelukkig geeft Brandon ook een eigen, slimme draai aan zijn film, waardoor het geheel al snel boven de middelmaat uitschiet.

De opening van Possessor heeft al gelijk een hoog 'what the fuck'-gehalte: we zien hoe een jonge vrouw een kabel in haar fontanel drukt, haar hersenimplantaat probeert uit te lijnen en vervolgens de deur uitstapt om een klusje voor haar werkgever te klaren. Een corpulente zakenman moet dood; het liefst met een pistoolschot - maar ach, over een tiental messteken doet de baas waarschijnlijk ook niet zo heel erg moeilijk. Daarna moet de vrouw, geheel volgens opdracht, de loop van haar pistool in haar eigen mond steken en de trekker overhalen.

Wie na deze eerste beelden niet in een staat van algehele shock verkeert of überhaupt is afgehaakt, zit helemaal goed bij Possessor. Direct na de dood van de jonge vrouw ontwaakt een andere vrouw, genaamd Tasya Vos, onder een soort Matrix-achtig apparaat. Dan weet je wel weer hoe laat het is: een schimmige organisatie gebruikt een bijzonder geavanceerd systeem met implantaten om het brein van argeloze slachtoffers te 'hacken'. Uiteraard tegen betaling van derden, zodat deze opdrachtgevers anoniem een vuile moordpartij in de schoenen kunnen schuiven van een of andere pechvogel die onderaan de maatschappelijke ladder bungelt.

Geen kattenpis, zo'n baantje. Het is dus eigenlijk best wel logisch dat Tasya Vos bij thuiskomst over haar bezigheden op werk begint te liegen tegen haar man en zoontje. Zonder nou meteen alles te verklappen, is het goed om te weten dat alles in deze heerlijk bloederige film draait om de (de)constructie van identiteit. Of anders gezegd: wat maakt nu daadwerkelijk wie we zijn? Cronenberg vat dit concept heel krachtig samen in een script dat allengs aan complexiteit en diepte wint. Details die aanvankelijk slechts ogen als een aardige verfraaiing van het plot - zoals een opgezette vlinder - krijgen aan het einde plotseling een enorme lading, dus het is vooral zaak om je aandacht er goed bij te houden.

Wanneer Tasya Vos in het brein van Colin Tate, een werkmier bij een groot techbedrijf, terechtkomt, leert ze nieuwe kanten van zichzelf kennen. Oogstrelend mooi - maar ook tamelijk huiveringwekkend - is de visualisatie van de eerste neurale koppeling tussen de twee hoofdpersonages: het lichaam van Vos smelt als een soort chocoladepaashaas, waarna de vloeibare smurrie al heel snel de vorm begint aan te nemen van Colin Tates lijf. En zo zijn er meer krachtige visuele weergaves van het duistere onderbewustzijn die je na afloop maar moeilijk uit je eigen geheugen kunt wissen. Possessor is een scifi-horror voor kijkers die tegen een stootje kunnen en niet bang zijn om hun hersens te laten kraken. Herkijken is niet alleen gewenst, maar ook een absolute must.

Possessor is te zien bij Pathé Thuis.