Regie: Sam Levinson | Scenario: Sam Levinson | Cast: Zendaya (Marie), John David Washington (Malcolm), e.a. | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2021

De wereld lockt down, filmopnames worden overal stilgelegd en op de voordeur van de bios hangt een enorm slot. Wat nu? Nood breekt wet, en maakt creatief, zo beginnen we eindelijk een beetje te zien. Nu, vlak na de Amerikaanse release van de romkom/overvalsfilm Locked Down, kunnen we in Nederland alvast genieten van dat andere geruchtmakende filmproject dat in tijden van sociale onthouding is geschoten. Twee acteurs in een groot huis, omringd door een minimale filmcrew. Dit is Malcolm & Marie.

Schrijf wat je kent, moet regisseur Sam Levinson gedacht hebben. Want hij komt op de proppen met een verhaal over een vakgenoot: filmmaker Malcolm heeft net de première gehad van zijn nieuwe film. Een erg persoonlijk project, en dat voor het eerst na vele malen als ingehuurde kracht in de regiestoel te hebben gezeten. De avond is een triomf! Maar terwijl Malcolm loopt op te scheppen over hoe al die domme critici hem nu eindelijk op waarde kunnen schatten, mist er enthousiasme in de reactie van zijn jonge vriendin Marie. Ze heeft duidelijk wat op haar lever.

Malcolm & Marie gaat over twee mooie jonge mensen in een kamer, die van elkaar houden en tegen elkaar uitbarsten. Maskers vallen af, dynamieken veranderen continu en een onvermijdelijke vraag presenteert zich: wie gaat dit winnen? Wat dat betreft doet de opzet denken aan Interview van Theo van Gogh, maar dan ook met een vleugje Who's Afraid of Virginia Woolf?, waarin vooral Elizabeth Taylor en Richard Burton een dronken storm aan wanhoop en desillusie op elkaar afvuren. Alleen leunt [i]Malcolm & Marie[/] veel meer op stilistisch, zwart-wit camerawerk. Want als kleine film wil je er niet te veel uitzien als een gefilmd toneelstuk.

De gesprekken spatten van het scherm af. John David Washington is zoals altijd een brok charisma, en grossiert nu extra in het laten zien van een naardere kant. Daartegenover laat Zendaya zich nu misschien tot nu toe het meest als een volwassen personage zien. Marie is de grote underdog in dit verbale gevecht, waarin de egocentrische Malcolm voortdurend nogal hard uit de bocht vliegt. Met mindere acteurs had dit niet gewerkt, en daardoor valt het extra op dat deze film een grote afwezige is in de Golden Globe-nominaties. Althans, binnen de acteerprijzen.

Meer dan soms voel je de geforceerdheid waarmee achtergrondinformatie de dialoog in is geschreven. Tijdens onthullingen worden de gesprekken een tikkeltje minder natuurlijk. Je proeft dan de inkt waarmee dit verhaal op papier is gezet. Ook mist de mooifilmerij van de immens getalenteerde cameraman Marcell Rév soms net zijn punt. Van die momenten dat het er allemaal prachtig uitziet, maar de esthetiek weinig toevoegt aan het vertelling.

Dat Malcolm een nogal pretentieuze inborst heeft, haalt de beleving misschien ook wat onderuit. Hij geeft af op recensenten - kom maar op, Malcolm! - en zet zich nogal graag op gelijke voet met een paar van de belangrijkste namen in de filmgeschiedenis. Onder hen een aantal filmmakers over wie we tegenwoordig niet meer genoeg praten. Dat geeft de illusie dat we naar iets diepgaanders kijken dan naar twee bekvechtende mensen in een kleine ruimte. De kritische woorden van Malcolm zou je recht voor zijn raap kunnen nemen als het beeld van Sam Levinson zelf. Maar vergeet niet dat dit de regisseur is van een film getiteld Assassination Nation. Waarschijnlijker is dit aankleding van het personage dan regelrechte inhoud.

Malcolm & Marie moet je vooral kijken om twee mooie mensen de longen uit hun lijf te zien acteren. Dat is namelijk het vlak waarop deze film het meest geslaagd is. En als er daarbuiten verhaalelementen zijn die hun doel missen? Helemaal niet erg. Veel erger zou zijn als er niet eens geschoten werd. Liever ambities niet helemaal halen dan die ambities nooit gehad hebben.

Malcolm & Marie is te zien bij Netflix.