Op de Noordpool woont een eenzame man met een dikke baard, maar ho ho ho, wacht eens even: we hebben het natuurlijk niet over de Kerstman. George Clooney mag dit keer pronken met een witgrijze wangvacht. In The Midnight Sky speelt hij Augustine, een wetenschapper die tijdens een mysterieuze wereldramp moederziel alleen achterblijft in een observatorium.
Daar worstelt Augustine met zijn eigen demonen - flashbacks laten zien hoe zijn gedrevenheid als onderzoeker een zware wissel trok op zijn gezinsleven. Anno 2049 grijpt de goede man vaak naar de whisky, en waarom ook niet? De wereld is toch al naar de verdommenis; de meeste mensen zijn geëvacueerd naar K-23, een maan die om de planeet Jupiter heen cirkelt en waar de mensheid naar verluidt een nieuw Eden zou kunnen stichten.
Augustine heeft zichzelf echter een andere, belangrijke missie toebedeeld: hij wil vanaf de Noordpool contact maken met de bemanning van het terugkerende ruimteschip Aether, omdat die geen flauw benul heeft dat de situatie op aarde intussen zo penibel is geworden. Klein probleempje: de zender van de antenne is niet sterk genoeg, dus Augustine zal op pad moeten gaan - snijdende poolwinden en hongerige wolven trotserend - om een basis te bereiken die zich kilometers verderop bevindt. Ondertussen rommelt het ook stevig in de ruimte, want de Aether raakt per abuis uit koers en belandt daardoor in een storm met ruimtepuin.
Je krijgt hier dus twee keer een overlevingsstrijd voor de prijs van één. Noem het een kruisbestuiving tussen Gravity (2013) en Arctic (2018) zo je wilt. En dat is ook meteen de moeilijkheid bij The Midnight Sky; aan de ene kant zijn die twee uiteenlopende plotlijnen voor de variatie best welkom, maar aan de andere kant zorgt dat continue heen en weer switchen er óók voor dat je nooit helemaal lekker in het verhaal zit.
Toch heeft George Clooney, naast hoofdrolspeler ook producent en regisseur van The Midnight Sky, sommige kunstjes goed afgekeken van collega-filmmakers. Op visueel vlak valt er namelijk niet zoveel op zijn scifi-drama af te dingen. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar die roestbruine rotsen en die gouden graanvelden op K-23. Of zie hoe de camera heel beheerst door het zwarte vacuüm zweeft, om de Aether voor het eerst in z'n volle glorie te tonen. Of wat te denken van die scène waarin een astronaut klodders bloed verliest in een gewichtloze ruimte? Het oogt allemaal heel verzorgd.
Het is daarom extra jammer dat The Midnight Sky plotmatig maar niet van de grond wil komen. En dat heeft vooral zijn weerslag op het einde. Clooney hengelt dan opzichtig naar de tranen van de kijker, maar heeft die op basis van al het voorgaande eigenlijk niet echt verdiend. Er is gewoon veel te weinig geïnvesteerd in een emotionele band tussen de hoofdpersonages. Of, om het in lijn met de film te zeggen: er is te veel ruis tussen zender en ontvanger.
Tot overmaat van ramp word je vlak voor het einde ook nog eens met allerlei existentiële kletskoek om de oren geslagen. De oplettende kijker ziet de wending bovendien al lichtjaren van tevoren aankomen. Zonde, want al dat sentimentele gedoe bezoedelt het interessante bronmateriaal (de roman 'Good Morning, Midnight' van Lily Brooks-Dalton). Meneer Clooney, zou het de volgende keer alstublieft ietsjes minder mogen met die trieste vioolmuziek en huilende astronauten?
The Midnight Sky is nu te zien in de bioscoop en vanaf 23 december wereldwijd beschikbaar op Netflix.
