Alexandre Rockwell is een van die Amerikaanse onafhankelijke regisseurs die het in de jaren negentig leek te gaan maken met In the Soup (1992), maar nooit veel verder kwam dan het indie-circuit. Rockwell lijkt het weinig uit te maken, nog steeds maakt hij namelijk films in de stijl van de indie-films uit de jaren negentig. Sweet Thing zou net zo goed dertig jaar geleden opgenomen kunnen zijn. De stilistische keuzes pakken bijzonder goed uit. Sweet Thing is een mooie zwart-witfilm met wat kleine artistieke experimenten over trauma en de magie van een kinderleven.
Rockwell schakelt opnieuw zijn eigen kinderen in om de hoofdrollen in deze film op zich te nemen. Eerder deed hij dit al in Little Feet (2013). Met name Lana, die de rol van Billie op zich neemt, lijkt over behoorlijk wat acteertalent te beschikken. Billie en Nico zijn twee kinderen die in een vrijwel anoniem Amerikaans plaatsje opgroeien. Vader Adam heeft een baantje als kerstman gestrikt en hoopt met zijn inkomsten mooie cadeaus voor de kinderen te kunnen scoren. Al snel wordt echter duidelijk dat Adam een flink drankprobleem heeft en hierdoor bijzonder onvoorspelbaar uit de hoek kan komen. Will Patton geeft een grandioze invulling aan deze rol. Hij zet een onvoorspelbare, maar uiteindelijk vooral heel droevige man neer, die niet met het leven lijkt om te kunnen gaan. Als Adam onvermijdelijk naar een afkickkliniek moet, komen Billie en Nico terecht bij hun moeder, gespeeld door de vrouw van Rockwell, en haar nieuwe vriend Beaux. Deze Beaux blijkt echter nogal losse handjes te hebben en probeert ook nog eens misbruik te maken van Nico. De twee kinderen slaan op de vlucht en gaan hierdoor een wonderlijke en vrije wereld tegemoet.
De thematiek van deze film is nogal heftig, maar tegelijkertijd zit hij ook vol magie. De kracht zit hem in de keuze om alles volledig te laten voltrekken vanuit het perspectief van het kind. Volwassenen maken er, zeker de ouders van Billie en Nico, een puinhoop van. Dit weegt natuurlijk zwaar op de gemoedstoestand van de kinderen, maar toch vinden ze overlevingsstrategieën. Er zijn momenten waarop het zwart-wit opeens overgaat in een wereld vol glinsterende gouden kleuren. Deze kleurrijke shots krijgen een zeer belangrijke lading. Dit zijn vaak mooie momenten waarop alles even goed is, soms bestaan deze scènes ook uit fantasieën van Billie, waarin ze praat met de persoon naar wie ze vernoemd is; Billie Holiday. Deze kleine experimentjes geven kleur aan een film die verder vol zit met duistere gebeurtenissen.
De titel Sweet Thing is vernoemd naar het gelijknamige nummer van Van Morrison; een nummer waar Billie aan vast blijft houden in de meest droevige momenten. Sowieso is de soundtrack fantastisch, vol met prachtige muziek uit de jaren zestig en zeventig. De muziek geeft een extra melancholische dimensie aan het heftige drama. Rockwell lijkt een van de weinige regisseurs te zijn die zich nog volledig vastklampt aan de stijl van filmen van de independent filmmakers. Hij zet zijn volledige familie in en maakt een zwart-wit roadmovie, waarin plot ondergeschikt is aan emoties. Deze ingrediënten klinken inderdaad wel heel erg als een recept voor een film die John Cassavetes ook zou kunnen maken. Gelukkig houdt Rockwell vast aan deze principes. Het resultaat is een mooie film over jeugdige levenskracht en weerbaarheid, waarin ontsnapt wordt aan het complexe en traumatische volwassen bestaan. Zoals Van Morrison zingt in Sweet Thing: "I will never grow so old again."
