1970 was een ongewoon jaar voor de Miss World-verkiezingen. Een paar opgetutte jonge dames paradeerden op en neer voor de jury, in de hoop gekroond te worden tot de grootste schoon op deze aardbol, net zoals altijd. Maar in het publiek zaten stiekem ook leden van de vrouwenbeweging verspreid, gewapend met waterpistolen en zakken meel. Misbehaviour vertelt het verhaal over hoe hier feminisme wereldwijd echt een beetje op de kaart is gezet. Een betrokken en lekker luchtig sociaaldrama, dat is waar de Britten goed in zijn.
Het is ook een genre waarin regisseur Philippa Lowthorpe erg bedreven is. Dit is weliswaar haar eerste bioscoopfilm, maar ze regisseerde eerder afleveringen van publiekslievelingen zoals The Crown en Call the Midwife. Het scenario is erg sterk, want er lopen verschillende lijntjes tussen verschillende historische figuren wier levens even met elkaar verweven raken. De film heeft een verraderlijke complexiteit, want door de makkelijk te verteren toon heb je de gelaagdheid bijna niet door. Dat komt ook een beetje omdat het voelt alsof er niet heel veel gebeurt.
We kijken vooral met de ogen van Sally, gespeeld door Keira Knightley. Zij heeft als gescheiden moeder een plekje bemachtigd in de opleiding geschiedenis op de universiteit, maar in het mannenbolwerk voelt ze zich niet serieus genomen. Haar moeder snapt niets van haar activisme. Helaas botst het net zo goed met de meer anarchistische tak van de vrouwenbeweging. De verstandhouding met vooral de felroodharige hippie Jo wordt echter al gauw beter, als ze beginnen samen te werken aan het plan om de missverkiezing te infiltreren.
Knap aan de film is dat ook het tegengeluid van alles waar Sally voor staat niet slechts even wordt aangestipt, maar ook echt serieus wordt genomen. Ze is fel tegen haar moeder, maar die krijgt ook zeker de kans om te laten merken waar haar zorgen om Sally vandaan komen, en hoe ze zich veroordeeld voelt om haar conservatieve leventje. En er is meer politiek in de film. In 1970 was er ook een boycot van de anti-apartheidsbeweging, die alleen witte kandidaten ingestuurd zag worden door Zuid-Afrika. Hier ziet de vrouw van de grote baas Morley een reden om de schoonheidsverkiezing écht wat te moderniseren, niet slechts voor de schijn. En ook wordt onderstreept dat er vrouwen zijn voor wie Miss World juist deuren heeft geopend.
Het verhaal wordt toevertrouwd aan een sterke cast. Knightley botst lekker met Jesse Buckley, en samen botsen ze tegen de wereld. Het gewiekste echtpaar Morley is dankzij de bezielde maniertjes van Ifans en Hawes veel meer dan de eendimensionale karikaturen die ze zo snel hadden kunnen zijn. En Greg Kinnear injecteert zijn rol als de ontzettend geliefde Amerikaanse komiek Bob Hope met gepaste sympathie, zodat hij als notoire rokkenjager en chauvinist een beetje zachtaardig van zijn sokkel kan worden getrokken.
Wat de film het meest te verwijten valt, is dat Lowthorpe misschien te veel alleen het script en de acteurs het werk heeft laten doen. Er mist in bepaalde opzichten momentum, een verhalende spanning die langzaam wordt opgebouwd. Daardoor lijkt het alsof er minder in de film zit dan daadwerkelijk het geval is. De regisseur heeft wat mogelijkheden van het medium film laten liggen om dit verhaal optimaal vorm te geven. Jammer. Het gevoel dat je echt naar iets belangrijks zit te kijken ontbreekt daardoor. Maar de botsende ideeën, de zeggingskracht is er echt wel. Deze film moet je misschien meer met je hersens bekijken dan met je hart.
