De muziekfilm; het blijkt een gouden formule voor Hollywood. Een voorspelbaar feelgoodverhaal over een fictieve popster verkoopt meestal goed. En met een beetje geluk valt er ook nog wat te verdienen aan de soundtrack. Het is misschien een cynische manier om naar The High Note te kijken, maar de makers doen geen enkele moeite om deze formule te verhullen. Sterker nog, het uitgangspunt lijkt maar weer eens 'The American Dream' aan het publiek te verkopen. Ondanks dit Hollywoodsausje is The High Note in zijn genre goed geacteerd en een aangename kijkervaring.
Maggie werkt ongelofelijk hard als assistente van de legendarische zangeres Grace Davis. Ze knapt werkelijk alle klusjes voor haar op, maar Maggie heeft eigenlijk de stiekeme droom om als producer van Davis aan de gang te gaan. Maggie werkt in haar vrije tijd aan het produceren van een livealbum van Davis, zonder haar toestemming. Maggie presenteert zich ondertussen ook nog als producer van David, een jongen die ze heeft ontmoet in de supermarkt. Maggie ziet enorm veel talent in de jongen en doet zichzelf voor als succesvol producent om met hem te kunnen werken. Het leven als producer is echter moeilijk te combineren met het veeleisende divagedrag van Grace Davis.
De rest van het verhaal blijkt min of meer een invuloefening. Op een enkele verrassing na kabbelt de film zonder al teveel poespas richting het einde. Veel draagkrachtiger is het acteerwerk van met name Tracee Ellis Ross. De dochter van Diana Ross speelt op flamboyante wijze de verstikkende popdiva en laat horen dat ze over een mooie stem beschikt. De soundtrack van bestaande nummers is om van te smullen met muziek van onder andere Aretha Franklin, Sam Cooke, Donny Hathaway en Maxine Brown. De originele nummers die voor de film zijn geschreven doen deze iconen echter weinig eer aan. Met name de muziek die David samen met Maggie maakt is overgeproduceerde popmuziek. De zogenaamde talenten waar deze personages over zouden beschikken zijn ver te zoeken.
Dit soort films leunt sterk op het idee dat de personages over een buitengewoon talent beschikken, maar als dat niet duidelijk naar voren komt verliest de film veel van zijn kracht. Helemaal omdat de film een typisch Hollywood-idee aan de man probeert te brengen. Het idee dat je met de nodige talent, hard werken en discipline een buitengewone carrière kan opbouwen. Maggie werkt zo hard dat ze niet eens tijd voor slaap heeft. In het streven naar succes is dit natuurlijk allemaal geoorloofd. Even lijkt er kritiek op dit idee te zijn, wanneer Grace Davis zegt dat het maar vijf vrouwen van boven de veertig is gelukt om een nummer-1-hit te behalen. Dit blijkt een bijzonder beperkte kritiek. Davis zit zelf ook in een dilemma of ze voor het geld of haar artistieke carrière moet kiezen. Natuurlijk blijkt de artistieke keuze ook de economisch juiste te worden. Zo zingen de ideeën van glitter, glamour, faam, succes en geld uiteindelijk de hoogste noot.
