Waar het woord Jachterwachter precies vandaan komt en wat het nou betekent, maakt het Rundfunk-tweetal in hun bioscoopdebuut niet duidelijk. Het lijkt een verhaspeling van de term wachtopzichter, al is ook die term wel heel optimistisch voor het baantje van het verder naamloze personage van Yannick van de Velde. In zijn eentje is hij verantwoordelijk voor het draaiende houden van camping HIVO, Harmonie In Vele Opzichten. Het blijkt geen makkelijke klus. Niet alleen de term wachtopzichter lijkt te zijn verhaspeld, het hele campingleven krijgt een onnavolgbare draai met een inmiddels onmiskenbare Rundfunk-signatuur.
Yannick van de Velde en Tom van Kalmthout hebben sinds hun NPO 3-hitserie Rundfunk een plek verworven in de Nederlandse jongerencultuur, op een wijze die doet denken aan de opmars van de New Kids-cult een decennium eerder. Vanuit een underdogpositie als eigenwijs tegendraadse vrijbuiters wordt de schare aan volgers al gauw zo groot, dat van een cult amper nog sprake is. Anders dan bij hun voorgangers uit Maaskantje, blijkt Rundfunk zich minder druk te maken om continuïteit van personages of een vaste setting. Rundfunk is meer een idee, een gevoel voor humor dat zich in vele stijlen of verhalen kan manifesteren.
De televisieserie speelde zich af op een middelbare school, waar Tim en Erik hun best deden om te zakken voor hun eindexamen. Camping HIVO wordt weliswaar deels gevuld met dezelfde acteurs als de middelbare Rundfunk-school, maar verder hebben serie en film weinig met elkaar te maken. Zelfs de cinematografische stijl is compleet anders. De beelden in de serie waren strak, met verzorgde shots en kleurige kaders, maar de film is rauw en smerig, met veel 'in your face'-shots en snel snijwerk. Het past ook beter bij het vertelde verhaal. Het burgerlijke, aangeharkte schoolplein moest anders in beeld gebracht worden dan deze anderhalf uur durende klucht van een slecht opgedroogd kindsterretje op een vieze camping, waar de onderkant van de samenleving en de gure kant van de showbizz elkaar ontmoeten.
De grote overeenkomst tussen serie en film blijkt echter de totaal onvoorspelbare en onovertroffen krankzinnige humor waarvan ook Jachterwachter doordrenkt is. Het is een stijl die het toch vooral moet hebben van korte punchlines en makkelijk op een schoolplein na te spelen catchphrases en typetjes. Een stijl die zich dus niet makkelijk laat lenen voor het witte doek. Van de Velde en Van Kalmthout gingen er toch voor en komen ermee weg, al zal ook de grootste fan na krap negentig minuten potsierlijke plotwendingen en kolderieke typetjes wel toe zijn aan een knuffel.
