Meisjes van plezier, het is zo'n eufemisme voor sekswerkers waarvan je weet dat het bestaat, maar wie gebruikt het nog in hemelsnaam? Het fijne daaraan is dat de negatieve connotatie - dat krampachtig willen verzwijgen wat voor plezier die meisjes die meisjes geven - er niet meer zo dik bovenop ligt. Het klinkt zowaar vrolijk! En als de drie hoofdfiguren uit Filles de Joie iets kunnen gebruiken, dan is het een stukje blijdschap. Want je lichaam verkopen doe je niet zomaar.
Axelle, Conso en Dominique hebben ieder zo hun problemen. Het trio steekt dagelijks de noordelijke grens van Frankrijk over om in België een wellustige clientèle te bedienen. De eerste keer dat we deze reis zien, gaat dat gepaard met camerawerk in slow motion en een montage die meer doet denken aan videoclips. Het onderstreept het gevoel dat ze voet gaan zetten in een andere wereld. Daar trekken ze sexy kostuums aan en nemen ze een alias aan. En tijdens het wachten op klanten is er vooral veel ruimte voor luchtigheid en geouwehoer.
Hun thuisleven, daarentegen, is niet zo makkelijk. Eén voor een leren we ze kennen. Axelle heeft drie luide, ongehoorzame kinderen, een zwaar irritante moeder en ligt in scheiding met haar dreigende, jaloerse man. Hij stalkt haar, komt plotseling opdagen waar hij niet gewild is. Dominique heeft meer levenservaring en twee tienerkinderen, maar wil niet dat haar dochter opgroeit zoals zij. Waarschijnlijk weet alleen haar man wat ze doet, en hij stelt het niet op prijs als ze haar vakkundigheid in bed laat zien. Saaie seks is wat hij wil, niets confronterends. Cosmo lijkt beter af, met een rijke vaste scharrel van wie ze zwanger probeert te worden.
De film is op te delen in vier segmenten. De eerste drie nemen elk het perspectief aan van een van de drie hoofdrolspeelsters, met elk hun eigen sores en manieren om daarmee om te gaan. In het laatste deel komen ze samen. De openingsscène hangt echter als een schaduw over alles heen en toont een shot van drie figuren die in de stromende regen een lijk proberen op te ruimen. Het is een mysterieus voorproefje dat echter niet de beoogde spanning toevoegt aan de rest van de vertelling. Het is eigenlijk maar de vraag of we dit gegeven al vanaf het begin moeten weten.
Wat de film het beste doet, is een inkijkje geven in de manieren waarop deze vrouwen omgaan met hun leven als sekswerker, en hoe die baan zijn weerslag heeft op hun persoonlijke levens. Ze kampen allemaal met hoe mannen naar vrouwen kijken die hun lichaam verkopen. De hypocriete houding: goed genoeg om te consumeren, maar te laag om als mens te behandelen. Er wordt weggekeken, op ze neergekeken en veroordeeld. Als kijker leren we ze echter kennen als mensen, met hoop, dromen, pijn en een stevige dosis weerbarstigheid.
Voor schrijver Anne Paulicevich is het de eerste keer dat ze ook in de regiestoel plaatsneemt, en dat doet ze samen met Frédéric Fonteyne met wie ze eerder al aan Tango Libre werkte. De mix van haar oprechte fascinatie voor deze vrouwen en van zijn ervaring met filmmaken werpt vruchten af. Dit debuut is meer dan verdienstelijk te noemen. Maar Filles de Joie heeft ook de kleine bijsmaak dat er meer in had gezeten. Was er maar meer durf. En het zou goed kunnen dat er de volgende keer, als Paulicevich met meer zelfvertrouwen solo de regie voert, er echte magie ontstaat.
