Regie: Jay Karas | Scenario: Larry Postel, Zach Lewis, Jim Mahoney, Peter Hoare | Cast: Seth Carr (Leo), Tichina Arnold (oma), Adam Pally (Steve), Ken Marino (Frankie), Aryan Simhadri (Riyaz), Momona Tamada (Erica), Glen Gordon (Caleb), Keith Lee (Smooth Operator), Babatunde Aiyegbusi (Samson), Josh Zaharia (Trevor) e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2020

Al jaren heeft de Amerikaanse showworstelbond een filmtak: WWE Studios. Dat je daar misschien niets van afweet, komt doordat de geleverde inhoud meestal niet zo goed is. Het productiebedrijf lijkt er vooral te zijn om extra geld bij worstelfans te plukken, niet om filmfans naar het showworstelen te trekken. In 2019 liet Fighting with My Family, met Florence Pugh in de hoofdrol, zien dat WWE Studios wel degelijk toffe films met een bredere aantrekkingskracht kan afleveren. Met kinderfilm The Main Event lijken ze echter weer terug bij af.

Leo heeft het maar zwaar. Zijn moeder is vertrokken, op school wordt hij gepest door ene Trevor, en pa Steve zit tot zijn nek in de schulden. De elfjarige droomt ervan om een superster te worden in het showworstelen. Dan vindt hij per ongeluk een worstelmasker dat hem krachtig, snel en acrobatisch maakt. Hij kan zich ineens meten met de grootste gekostumeerde bruten. En supertoevallig is er in zijn stad net een talentenjacht voor showworstelaars! Miniworstelkampioen Kid Chaos is geboren. Maar het zou geen film zijn als een magisch masker in één moment al zijn problemen oplost. Leo heeft voor het einde nog een belangrijke les te leren.

Wat die les is wordt wel al heel snel duidelijk. Al binnen het eerste halfuur van de film is het niet alleen gezegd, maar al twee keer duidelijk herhaald. The Main Event is niet alleen onsubtiel, volgt ook een pad dat al zo platgetreden is dat het te veel eer is om het voorspelbaar te noemen. Voorspellen kost namelijk nog enige moeite. Het is opzienbarend hoe weinig moeite sommige filmmakers lijken te doen, als ze iets voor kinderen maken. Alsof jonge kijkers geen verschil merken tussen goede en slechte verhalen. En dan zijn hier vier scenaristen voor ingeschakeld!

Nu we toch al kritisch zijn: regisseur Jay Karas kan duidelijk geen kinderen regisseren. Emotie tonen is niet alleen wat met je armen zwaaien, maar voor Karas was dat duidelijk wel genoeg. Vreemd, want hoofdrolspeler Carr liet wel zien wat hij in huis heeft in de beginminuten van Black Panther, als een jonge Killmonger. En ook de andere kindacteurs zijn ervaren genoeg om beter te kunnen. Maar gelukkig hebben ze allemaal genoeg werk om deze film niet op hun cv te hoeven zetten.

Dan toch, deze zaken opgeteld zijn niet irritant genoeg om je volledig af te stoten. Ze wennen. En er is een klein aantal factoren dat wel helpt om de film kijkbaar te maken. Tichina Arnold als de oma van Leo is een belangrijk ankerpunt. Ze is enthousiast en grappig genoeg om veel kleurloze scènes nog een beetje te redden. En meerdere showworstelaars - Kofi, Sheamus en vooral Keith Lee - hoeven maar te leunen op hun personages uit de ring om hun relatief kleine rollen prima in te vullen.

En zoals het werkt met aaneenschakelingen van clichés: de elementen van een enigszins werkend verhaal zijn er wel. Het is denkbaar dat genoeg kinderen dit wel degelijk een leuke film vinden om een keer te kijken. Als tijdverdrijf. En sommigen misschien zelfs meer dan eens. Want ja, superkrachten, wie wil ze niet op die leeftijd? Maar vraag iemand tien, vijf of zelfs maar drie jaar later wat-ie ervan vond, en de kans is groot The Main Event compleet is weggezakt. Het is meer worstelmerchandise die zich voordoet als film. En dat is vooral jammer omdat WWE Studios heeft laten zien dat ze beter kunnen. Veel beter zelfs.