Regie: Brett Haley | Scenario: Liz Hannah en Jennifer Niven | Cast: Elle Fanning (Violet Markey), Justice Smith (Theodore Finch), Felix Mallard (Roamer), Alexandra Shipp (Kate), Kelli O'Hara (Sheryl), e.a. | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2020

Meestal kun je personages uit highschooldrama's vrij gemakkelijk in hokjes plaatsen. Ga maar na: de sportieve 'hunk' is vaak een arrogante klootzak, het populairste meisje van de klas gedraagt zich als een roddelende bitch, het buitenbeentje luncht steevast in zijn of haar eentje aan een tafeltje in de schoolkantine, en de aardrijkskundeleraar draagt uitsluitend geitenwollensokken. Zulke stereotyperingen doen een film doorgaans meer kwaad dan goed. Gelukkig bewijst All the Bright Places dat een tienerdrama ook zonder dit soort ergerniswekkende figuren kan.

Klasgenoten bestempelen Theodore Finch weliswaar als een 'freak', maar eigenlijk voldoet hij bijna niet aan het archetypische beeld van een zonderling of een gek. Deze jonge knaap heeft namelijk een vlotte babbel en weet met zijn charmes elke keer het schoolbestuur om zijn vinger te winden. Zelfs Violet Markey, een meisje dat rouwt om de dood van haar pas overleden zus, raakt na verloop van tijd gecharmeerd van Theodore, die op zijn beurt ook met mentale problemen kampt.

Twee pubers, worstelend met een traumatische gebeurtenis uit het verleden, die door wederzijds begrip nader tot elkaar komen: dat is een tamelijk platgetreden pad in tienerdrama's. Toch zou het onterecht zijn om All the Bright Places (naar de gelijknamige 'young adult'-roman van Jennifer Niven) op basis van die premisse meteen af te fakkelen. De film tekent een ontluikende kalverliefde af tegen het nazomerse decor van de Amerikaanse staat Indiana. Je zou het misschien niet verwachten, maar die enigszins saaie omgeving helpt juist mee om de thematiek van het verhaal aan te scherpen.

Het zit namelijk zo: Violet en Theodore moeten voor een schoolproject samen door hun omgeving dwalen en op zoek gaan naar plaatsen die voor hen van betekenis zijn. Ze mogen zich er vooral niet te gemakkelijk van afmaken. Hun zoektocht draait natuurlijk niet echt om het spotten van fysieke locaties, maar juist om het vinden van lichtpuntjes in donkere tijden en in zichzelf. Thema's als rouw, mishandeling en zelfmoord voorzien het drama in deze film van een aanzienlijk gewicht, al blijft het gelukkig allemaal te behappen dankzij de uitgebalanceerde regie van Brett Haley. Hij laat de donkere, fatalistische wolken soms even wijken met behulp van zonovergoten plaatjes en stemmige vioolmuziek, zonder daarmee de problematiek van zijn hoofdpersonages gelijk te ondermijnen.

Wie nog meer lichtpuntjes in All the Bright Places zoekt, vindt ze bij de twee hoofdrolspelers. Elle Fanning en Justice Smith vormen een innemend koppel als Violet en Theodore en zijn daarom een genot om naar te kijken. Zie bijvoorbeeld de omfloerste manier waarop de twee tortelduifjes in het begin met elkaar flirten, nauwkeurig citerend uit het werk van schrijfster Virginia Woolf. In de afrondingsfase van dit romantische tienerdrama werkt misschien niet alles even goed, maar soit, tegen die tijd hebben Fanning en Smith allang je hart gewonnen.